“Zouden jullie niet eens een betere auto willen?”
Vol ongeloof kijkt mijn zusje mij vanaf de achterbank in de achteruitkijkspiegel aan. Even kijken we elkaar aan en zie ik wat zij ziet. Hoor ik wat zij hoort. Het gepruttel, de kleine roestvlekjes, de deuren die niet automatisch op slot kunnen.

Daarna kijk ik opzij. Eén seconde is genoeg om te weten dat het antwoord naast mij hetzelfde klinkt als dat wat zonder nadenken uit mijn mond komt.
“Nee”

Nee. We hoeven geen betere auto. Nee, ook niet als deze het begeeft.
“Maar het is toch lekker een beetje meer luxe?”, proberen de ogen op de achterbank ons te overtuigen. “Voor een paar duizend euro heb je echt wel een hele mooie auto. Net zoals die van mij.”

Naast mij wordt het gaspedaal ingetrapt. Het gepruttel wordt luider overstemt de kansloze overtuigingsrede.

“Zou ze ons gekke hippies vinden?”, vraag ik als we thuis zijn.
“Eerder kansloze sloebers”, klinkt het op de tweedehands Klippan bank naast me.
Ik kijk naar de vlekken op de paarse bekleding. Dat krijg je als je zelf bankhoezen verft met kuipjes uit de wasmachine. Limited edition, noemen we het maar. Net zoals de eetkamerstoelen die allemaal hetzelfde maar toch net weer een tikje anders zijn.

Ik kijk de kamer rond. Van de oude tafel van mijn ouders naar het kastje van de kringloop. En van de DIY oudroze geverfde salontafeltjes met kringen erop tot het doffe imitatie-zilveren dienblad met het lege sodablikje en de neproosjes erin. Design voor dummies of ‘het-is-eigenlijk-gewoon-oud-maar-we-noemen-het-vintage’.

“Wat is eigenlijk het duurste wat we ooit samen hebben gekocht?”, vraag ik terwijl ik naar onze overgenomen parketvloer kijk. Donkerbruin zou nooit mijn eerste keuze geweest. En de kwaliteit laat ook wel wat te wensen over. Maar ach, nu we er alweer vier jaar zitten ben ik er eigenlijk wel aan gewend geraakt. Net zoals schrootjes aan de muren op de gang en grijze vloerbedekking op de trap en de overloop. Sommigen zouden ervan gruwelen, ik zie het echter niet meer. Het hoort nu eenmaal bij het huis en om nou geld te gaan spenderen aan nieuwe trapbekleding?

“Vliegtickets.”
“Wat?”
“Vliegtickets. Je vroeg waar we ooit het meeste geld aan uitgegeven hebben samen. Nou, dat waren vliegtickets.”

Ik zucht.
Stelletje hippies die we zijn. Stelletje kansloze onvolwassen pubers.
Terwijl om ons heen de koophuizen worden ingericht met loungebanken en complete serviessets, spenderen wij onze avonden op een stoffen IKEA tweezits en maken we ruzie om die ene lepel die van alle afwijkende exemplaren het lekkerst de havermout uit de pan schraapt. Om vervolgens in ons pruttelende koekblik naar Schiphol te rijden en daar in het vliegtuig te stappen naar God weet waar.

Ik kijk naar de schrootjes. En naar de reisfoto’s op het toilet.
Ik denk aan de vraag. En aan de ogen van mijn zusje.
En realiseer me dan de rijkste kansloze hippie te zijn die er is.