“Dag lieverds, hier weer even een berichtje van ons. We zijn net aangekomen na een busreis van 20 uur en zijn net op de bonnefooi een hostel ingestapt. Ja, jullie lezen het goed! Ok, wel op een tweepersoonskamer (dat had wat ons betreft niet gehoeven hoor. Hartstikke gezellig met die jongelui op een kamer!), maar heerlijk hier. Het stadje ziet er wel wat anders uit dan we ons hadden voorgesteld. Maar goed, Argentinië is dan ook geen Oostenrijk.”

Ouders. Er komt een moment dat je ze los moet laten. Dat je inziet dat ze meer zijn de mensen die jou hebben verwekt (al dan niet per ongeluk). Dat het mensen zijn die op eigen benen kunnen staan. Dromen hebben. En die ook uitvoeren. Of je nu wil of niet.

En dus zijn mijn ouders vorige week vertrokken naar Zuid-Amerika. Niet voor een vakantie van twee weken. Nee, ze wilden op reis. Écht op reis. Twee maanden. Met een rugzak. Rondtrekken. Backpacken.

Je zou het een midlife-crisis kunnen noemen. Een bevlieging. Maar aangezien ze dat stadium als zestig-plussers toch inmiddels al wel achter zich zullen hebben gelaten, had ik al zo’n voorgevoel dat dit wel eens menens zou kunnen zijn. Ik grapte nog even met geraniumangst en pensioenschrik, maar toen nog geen week later de Lonely Planet in huis werd gehaald wist ik: ‘this is serious business’.

En serious business it was. Dat ondervond ook mijn vader toen mijn moeder heel stellig riep: “Maar dan wil ik ook wel écht als een backpacker op reis. Zonder plan. Op de bonnefooi.”
Langzaam zie ik mijn vader wit wegtrekken. Als oud-marinier mag hij dan doorwinterd en bereisd lijken, zodra bij hem de woorden ‘zonder plan’ en ‘bonnefooi’ doordringen, springen acuut al zijn angstzweetkanalen open. Orde en regelmaat. Dat is wat hij is gewend. Geen plan A zonder plan B. En liefst nog een plan C voor ‘je weet maar nooit’. Een ware structuurfetishist. ‘Plezier in plannen’, zoals hij het zelf noemt. Maar dit keer dus niet. Moeders wil is wet. Geen standaard abc’tje. Ze gaan op reis. Écht op reis.

En dus zwaaiden we ze vorig week uit. Met hun backpacks, bergschoenen en afritsbroek (‘Die zijn zo praktisch! En je hebt twee broeken voor de ruimte van één!’) Klaar voor het grote avontuur.

Het avontuur dat al meteen begon toen bleek dat ze met hun telefoons geen gebruik konden maken van het netwerk in Zuid Amerika (‘Terwijl je vader dit nog zó goed had uitgezocht!”) Gelukkig blijk je per whats-app ook prima te kunnen bellen en is er nog altijd e-mail om steeds van iedere locatie de contactgegevens door te geven (“Je weet immers maar nooit!”).

Ondertussen zijn de eerste foto’s van kort afgeritste broeken al verschenen en lijkt zelfs mijn vader zich zo aan zijn nieuwe omgeving aan te passen dat hij al een heuse hipsterbaard heeft laten staan (wat volgens mijn moeder niet meer dan een goedkope tactiek is om korting bij hostels te krijgen). Dat ze veruit de oudsten zijn in de hostels waarin ze verblijven lijkt ze niets te deren. Met een kekke kleurige indianentas om je schouder voel je meteen dat reizen verbroedert.

En het angstzweet van mijn vader? Dat lijkt te zijn opgedroogd en plaats te hebben gemaakt voor druppeltjes van geluk. Want als structuurfetishist op de bonnefooi op pad gaan? Dat betekent gewoon dat je iedere dag weer mag plannen wat je morgen gaat doen! Als dat geen feest is weet ik het ook niet meer! Zelfs als Argentinië toch niet helemaal op Oostenrijk blijkt te lijken.