“Zou je dat nou wel doen?”

Het is een jaar geleden. Aan de telefoon heb ik mijn moeder. Ze klinkt duidelijk niet gerust op hetgeen dat ik op het punt sta te gaan doen.

“Het is wel een hele verantwoordelijkheid hoor. Heb je er wel goed over na gedacht? Ik bedoel, je moet het natuurlijk zelf weten, maar ik weet niet of dit nou zo’n goed besluit is.”

Met een zucht zet ik de kattenmand neer. Zou Panda liever daar in de hoek willen liggen of liever bij de verwarming slapen? Het is natuurlijk al een oud baasje, dus wat warmte is misschien wel lekker. Ben wel benieuwd of hij die krabpaal echt gaat gebruiken. Ach, maakt niet uit, we zullen wel zien.

Ondertussen ratelt mijn moeder ongerust verder. Of ik wel weet dat we nu niet zomaar meer een weekend weg kunnen. En dat zo’n beestje ook vast wel wat kost. “En wat als ie ineens naar de dierenarts moet? Straks krijg je nog vlooien in huis!”

“Mam, heus niet iedere kat heeft vlooien hoor!”, zeg ik – lichtelijk geïrriteerd – terwijl ik wat speeltjes in de mand gooi. Een pluchen muis en een soort stuiterbal met een belletje. Vindt zo’n beest dat eigenlijk wel leuk, zo’n irritant belletje? Hadden ze er niet beter een schattig vogeltjesgeluid in kunnen bouwen? Dat werkt toch veel beter?

“Weet je zeker dat je niet te overhaast beslist hebt? Ik vind het nogal wat om zo impulsief een oude kat in huis te halen. Straks mankeert ie vanalles en zit jij eraan vast!”

Net zoals bij een kind.
Wil ik eigenlijk zeggen.
Maar dat doe ik niet.
Je moet immers altijd uitkijken om je niet per ongeluk op het gladde pad van ‘kind in vergelijking met huisdier’ te bevinden. Dat is wat je noemt een ‘no-go-vergelijking’. Een kind is geen kat. En dat is maar goed ook. Ik bedoel, anders had  ik in plaats van een kat immers ook ‘gewoon’ een kind kunnen nemen. Toch?

En toch kan ik de stiekeme gedachte niet onderdrukken. Want wat áls ik mijn moeder had gebeld met het bericht dat ik niet een kat maar een kind zou krijgen. Hoe zou ze dan hebben gereageerd? Vast niet met als eerste reactie “Weet je dat wel zeker?” of “Enig idee hoeveel verantwoordelijkheid zoiets met je meedraagt? Een spontaan weekendje weg zit er nu niet zomaar in hoor!”

Nee, mijn moeder zou lyrisch zijn. Buitengewoon verbaasd uitzinnig. Niks geen vragen over kosten, stapels luiers of waterpokdrama’s. Ja, slapeloze nachten, die zijn wel vervelend. Maar kind, kind, je krijgt er zóveel voor terug!

Inmiddels zijn we een jaar verder. Naast mij ligt een bolletje pluis tevreden slapen te op de bank. Een kleine kotsbui is opgeruimd. Het mandje dat ik had gekocht is niet meer in gebruik. Net zoals die onaangeraakte krabpaal. Gisteren moesten we onverwachts even naar de dierenarts. Wellicht iets van een vlooienallergie. Glimlachend denk ik terug aan het telefoongesprek met mijn moeder. Een beetje gelijk had ze wel. Zo’n kat is een hele verantwoordelijkheid. Maar jongens, geloof mij, je krijgt er zóveel voor terug!