‘La la la later zul je lachen, om die dingen, ook al zak je nu het liefste door de grond.
Al zit je zwaar in de puree, dan valt het achteraf wel mee.
Zo erg is het dan niet meer en voor je het weet zit er alweer een hele mooie nieuwe glimlach om je mond. Onthoud maar goed, lachen is gezond!’

Ken je dat gevoel? Dat iets zo gruwelijk mis gaat dat je niets anders kunt dan er gewoon keihard en gruwelijk luid om lachen? Zo’n moment dat de tranen je in de ogen zouden moeten springen, je stampvoetend boos zou moeten zijn, maar niets anders kunt dan flauwe grappen maken en overal een Kinderen voor Kinderen liedje in zien (en die liedjes dan ook zingen!)?
Ok, dat laatste gaat sommige een beetje te ver. Maar het geeft wel goed weer hoe ik gisteravond laat in de trein van Maastricht terug naar huis zat.

Het zal je immers maar gebeuren. Dat je gezamenlijke vakantie, die met 4 dagen al niet bijster lang te noemen was, nog een dagje ingekort wordt omdat je vriend de sleutels van de bus ineens niet meer kan vinden. En dan ook niet de sleutels van jullie bus (natúúrlijk niet!). Maar de bus van een vriend. Die jullie mochten lenen. Om gezellig een paar dagen bij oma te logeren. En vanaf daar leuke dagjes weg te gaan. Zoals naar Maastricht. Sjoen Mestreech. Waar je goed kunt eten en drinken. Én blijkbaar ook goed spoorloos sleutels kwijt kunt raken.

Nee, lachen kon ik niet meteen toen vriend na het afrekenen van het eten vroeg: ‘Ehm…heb jij toevallig de sleutel van de bus?’ Al was het alleen maar omdat we over een half uurtje naar de film zouden gaan. Of omdat het regende en ik weinig zin had om kletsnat door heel Maastricht te sjouwen op zoek naar een verloren sleutel. Helemaal aangezien ik wegens een blessure op dit moment al moeilijker loop dan mijn ouders na vier dagen Heuvellandvierdaagse. Ik wilde droog, zitten, in een bioscoopstoel en me niet hoeven te bedenken hoe we in vredesnaam zonder vervoer terug naar oma moesten komen, aangezien haar huis nou niet echt op de meest gereden route van het OV ligt.

Maar goed, wat moet dat moet. De sleutel moest gezocht, dus splitsten we ons op rende vriend links en hobbelde ik rechts op zoek naar de lach achter de grap. De lach achter de grap die uiteindelijk geen grap bleek te zijn: de sleutel was namelijk echt weg. Foetsie. Verschwunden. Opgelost tussen de vele stukken vlaai en de fijne bollekes bier. Om over de Limburgse heuvels nog maar te zwijgen.

Tja, en daar zit je dan. Druppend op een Mestreechs terras. Met een bus op de parkeerplaats, al je spullen bij oma en de reservesleutel thuis, zo’n 2,5 uur verderop. Een beetje mens zou zichzelf voor zijn kop slaan. Ik kon alleen maar denken: ‘Hebben wij weer!’ Glimlachend, grinnikend, hoofdschuddend. Jut en Jul gaan ook een keertje op vakantie! Zelfs vier dagen Limburg is blijkbaar al teveel gevraagd!

Gelukkig kon de vriend van de bus er ook hartelijk om lachen. Hij beloofde de reservesleutel bij ons door de bus te gooien, wat voor ons betekende dat er eigenlijk niets anders opzat dan de trein terug naar huis te pakken en oma te bellen dat ze haar sigaretjes vanavond zonder ons moest roken.

Ja, en in de trein terug naar huis gebeurde het. Een bui die niet gepast was bij het ‘leed’ dat ons zojuist was overkomen, maar die ik zo hard voelde aankomen dat ik het niet tegen kon houden: Ik werd melig. En niet zomaar melig. Nee, meligheid op het hysterische en flauwe af. Meligheid die alleen op komt zetten als er eigenlijk niets om te lachen is. Wat de ander uiteraard ook vindt. Maar waar ik me op dat moment niet door tegen kan laten houden.
En nu is zo’n bui op zich niet eens zo erg. Ware het niet dat zo’n bui bij mij vrijwel altijd gepaard gaat met het ‘openspringen’ van een waardeloze hersencel waar allemaal Kinderen voor Kinderen liedjes in opgeslagen liggen. Vraag me niet hoe, wat of waarom. Het enige dat ik weet is dat het gebeurt. Gewoon, omdat die liedjes in zulke situaties altijd precíes verwoorden waar het allemaal om draait.

Dus, terwijl we buiten het raam geen komische bioscoopfilm, maar het Limburgse landschap aan ons voorbij zagen razen, begon ik zachtjes te zingen: ‘Lalala later zul je lachen, om die dingen, ook al zak je nu het liefste door de grond’. Dat vriendje mij op dat moment het liefste de nek om wilde draaien en ook de rest van de trein mij wat meewarrig aankeek kon mij inmiddels weinig meer schelen. Onze vakantie was gestrand, ik was strompelend gestrand; het enige wat mij restte was lachen en zingen en dat deed ik dus. Uit volle borst. In een volle trein. Nog net een lachsalvo onderdrukkend toen ik besefte dat ook ons dekbed met kussens nog in de bus lagen en we thuis dus alsnog in ons eigen bed moesten kamperen. Om het nog maar niet te hebben over het feit dat vriendje de volgende dag natuurlijk dezelfde weg terug moest treinen om met de reserversleutel alsnog de bus op te halen en alle spullen bij oma. Achja, shit happens. Maar wat er ook gebeurt: wij trappen er niet in!

‘Lalala later zul je lachen!’