Ik kocht vorige week een paar hakken. En dan niet zomaar een paar, maar van die hakken die komen in een mooie glimmende doos met daarin stoffen slofjes om ze te beschermen, een speciaal tasje om ze in te vervoeren en een ‘motivational’ kaartje (“She who dies with the most shoes wins!”) om de aankoop goed te praten. Nu vond ik dat dit laatste niet nodig was, aangezien ze voor de helft van de prijs in de sale waren. Bovendien, werd het niet eens tijd dat ik ook eindelijk eens zo’n ‘paar schoenen die iedere vrouw in de kast moet hebben staan’ aanschafte?

Hakken, high heels, pumps, stiletto’s of – zoals ik ze vroeger noemde – ‘hakkeschoentjes’. Vroeger droomde ik ervan. Het liefst van die glanzende en dan met kanten sokjes erin. Vooral het geluid dat ze maakten vond ik prachtig. ‘Klik klak klik klak’. Als een echte dame over de straten.

Ik bleek echter toch meer een sneakermeisje te zijn. Of, in ieder geval, een ‘comfortabele schoenen meisje’. Want dat geklikklak door de straten klonk dan misschien wel leuk, maar praktisch is anders. En kanten sokjes geven ook lang niet iedere outfit het cachet dat het nodig heeft.

Maar toch, stiekem, als ik weer eens met mijn gympies onder een rokje een dame op minstens 5 centimeter hoogte voorbij zag komen, dan voelde ik het weer. Het gevoel hoe een schoen van een meisje een dame kan maken. Hoe door het geluid van de hakken op de tegels een bepaalde elegantie vrijkomt. De benen langer, het loopje koketter. De vastberaden doch nonchalante sexy uitstraling zonder dat het ordinair wordt (mits op de goede manier gedragen uiteraard). Dat heeft niks met een praktische insteek te maken, maar puur met het feit dat iedere centimeter zorgt voor een upgrade in vrouwelijkheid.

En het is niet dat ik een upgrade nodig heb (al doet mijn minuscule voorgevel wellicht anders vermoeden). Of dat ik meer bevestiging nodig heb op dat vlak. Ik denk zelfs niet dat ik ze dagelijks ga dragen, want tja, mooi is leuk maar praktisch is nog steeds anders. Misschien kocht ik met die schoenen dan ook niet zozeer een stukje zelfbevestiging maar eerder de bevestiging van het droombeeld dat ik als kind had: dat echte vrouwen hakkeschoentjes dragen.

En misschien is dat wel de reden dat de meeste vrouwen zo’n paar in de kast hebben staan. Als verwezenlijking van kleine meisjesdromen. En dromen zijn nou eenmaal niet praktisch, die zijn mooi. En komen het liefst in een glimmende doos en met een paar kanten sokjes.