“Ik moet poepen! Ik moehoet poehoehoepèèèèn!”

Het is zaterdagmiddag en ik zit op een kleedje te picknicken op het stadsstrand. Het is een zomerse dag en overal zitten mensen met koelboxen, stokbroden, pakken sap en flessen wijn. Terwijl ik het brullende kind aanhoor, dat inmiddels de boodschap nog wat extra kracht bijzet door een hand achter de samengeknepen billetjes te houden, bedenk ik me dat ik eigenlijk ook een beetje moet plassen. Iets wat ik uiteraard niet luidkeels met anderen deel. Laat staan dat ik pontificaal in mijn kruis ga zitten knijpen. Hoewel dat laatste wellicht vast voor enige verlichting zal zorgen. Kinderen doen zoiets niet voor niets.

Zo niet volwassenen. Die hebben geleerd dat met je hand in je kruis rondlopen nou niet dé manier is om je hoge nood aan anderen te uiten. Als je dat al op een andere manier doet. Een ‘ik moet plassen’, durven we nog wel tegen een ander te zeggen. Een ‘ik moet poepen’ daarentegen hoor je in volwassene communicatie nog maar zelden.

En toch lijkt het me af en toe heerlijk. Om gewoon ongegeneerd te kunnen zeggen wat je denkt, voelt of wil. Keihard gillen om een ijsje bijvoorbeeld. Ook al heb je er net al één gehad. Of luidkeels schreeuwen dat je nog niet naar huis wil. En dat statement nog extra kracht bijzetten door gewoon stampvoetend naast je fiets te blijven staan en niet op te stappen. Fuck it! Ik heb geen zin, ik maak geen zin en ik doe.het.niet!

‘Gedraag je toch niet als een klein kind!’
Het is een uitspraak die vaak in de negatieve zin wordt gebruikt. En soms vraag ik me af waarom. Want wat zou het leven op sommige fronten toch heerlijk simpel zijn als we ons allemaal gewoonweg zouden gedragen als een kind. Geen geneuzel, geen gekontdraai, geen boodschappen met een andere betekenis of een dubbele laag. Als ik jou lief vind, dan vraag ik of je mijn vriendinnetje wil zijn en als ik jou stom vind, dan geef ik je gewoon een duw. Simple as that.

Terwijl mijn eigen blaas steeds strakker begint te staan rent het ‘ik moet poepen’ jongetje alweer opgelucht rond. Hij glijdt van de glijbaan en bouwt kastelen in het zand. Hij is niet bezig met wat anderen van hem denken of hoe hij zich zou moeten gedragen. Hoe anders is dat met de volwassenen. Ik denk terug aan de avond ervoor toen er een feestje was op het strand en een groep mensen naar mij toe kwam met de vraag ‘wat de bedoeling’ was. De bedoeling? De bedoeling? Er is geen bedoeling! Heb plezier en doe je ding!

Inmiddels is het voor mij duidelijk dat mij nog maar één ding te doen staat. Ik moet plassen. En snel! Bijna gil ik uit, maar ik bedenk me net op tijd. Ik ben geen klein kind meer. En de enige volwassene die weg kwam het grijpen naar zijn kruis was Michael Jackson.