“Maarre…als je binnenkort nog eens om een onderwerp voor een blog verlegen zit, kun je dan alsjeblieft wat schrijven over dat achterlijke sentimentele gedoe wat ieder jaar rond deze tijd weer bij hordes onnozelen lijkt los te barsten, omdat ze zo nodig ‘respect’ en medeleven willen uiten? Echt, als er één ding is wat ik niet snap en me gewoonweg kapot aan erger, dan is het dat.”

Het is donderdagmiddag, 5 mei en we zijn – ironisch genoeg – op weg naar een bevrijdingsfestival. Een festival waar muziek klinkt en jongeren zich klem zuipen ‘opdat we niet zullen vergeten’. Iets waar de meesten zich de volgende dag overigens weinig van zullen herinneren. Het vieren van onze vrijheid gaat voor velen gepaard met de vrije inname van alcohol. Overigens zal ik de laatste zijn die verschaald bier uit een plastic beker op een festivalterrein met vertrapt gras niet naar vrijheid vindt ruiken. Maar dat terzijde.

Ik denk na over de uitspraak die zojuist gedaan is en moet meteen denken aan berichtje dat ik een dag eerder op mijn tijdlijn voorbij zag komen. ‘Zojuist twee minuten stilte gehouden…op de vrijheid!’ Bijna had ik als reactie ‘proost!’ willen roepen, maar besefte me tegelijkertijd dat zo’n antwoord de onbedoelde misplaatstheid nog meer zou benadrukken.

“Mensen roepen maar wat zonder dat ze enig besef hebben hoe het zit. Het is zo makkelijk met de bekende slogans en termen te houden. Om te roepen hoe fijn het is dat we in vrede en vrijheid leven. Maar ze hebben géén idee. Totaal géén idee! Collectief sentiment, dat is het. Emotie zonder inhoud. In plaats van dat ze zich er eerst eens in verdiepen….”

Tja, verdiepen. Met een biertje in mijn hand staar ik naar het scherm naast het podium. ‘Vier je vrijheid!’ wordt me toegeschreeuwd. Ik kijk om me heen en vraag me af of iedereen hier net zo onwetend is over vrijheid als ik. Want weet je eigenlijk wel wat vrijheid is als je het nooit als meer dan vanzelfsprekend hebt hoeven ervaren? Weet je wat vrijheid is als als je nooit onder vuur hebt hoeven liggen? Weet je wat vrijheid is als je nooit oorlog hebt gekend?

Misschien is vrijheid wel het feit dat iedereen er zelf voor kiest om het wel of niet collectief te herdenken. En te vieren. Is het een ander niet te veroordelen om zijn of haar sentiment. Of juist het gebrek eraan. Is het met een biertje in je hand (of liever een spaatje rood) luisteren naar je favoriete artiest, en door zijn woorden over vrijheid zo geraakt worden dat je sentiment het alsnog even verliest van de ergernis en frustratie.