Ik liep een rondje met het hondje.
Terwijl ik mijn fiets op de standaard zette hoorde boven het blaf-alarm al af gaan.

‘Waar gaan we heen?’, vroeg ik.
Rechtsaf. Zoals altijd rechtsaf. Plasje tegen de paal, schuine bocht de tuin door.
Het feit dat ik ooit om onduidelijke redenen had besloten de hond altijd richting te laten kiezen – vast vanwege het feit dat ik dan nog eens op verrassende plekken zou komen -, maakte dat er één zekerheid was in mijn wekelijkse rondjes: ik kwam nooit op verrassende plekken.

Het paaltje links. De bloembak rechts. Dan drie keer om zijn as en met beschaamde blik trillend door de knietjes.
Een groen zakje is gauw gevuld. Zoals gewoonlijk kon ik het niet laten vluchtig aan mijn vingers te ruiken. Je weet immers maar nooit…

‘Hee hoi! Sorry dat ik je zomaar aanspreek maar wat zit je haar leuk!’

Hand omlaag.
Glimlach terug.
Met het zakje links en de lijn rechts, belandt het compliment spontaan in mijn schoot.

Er wordt gesnuffeld. Dan gebeld.
Een meisje op de fiets.

‘Weet jij hoe laat het is?’
Ik weet het. En zij nu ook.

‘Morgen ga ik met vakantie. Dan moet ik heel vroeg op.’
Of ze nu dan niet naar bed moet, vraag ik haar.
‘Nee hoor, want in Parijs zijn croissants en gaan we in de achtbaan.’
Ik besluit dat er geen beter argument is dan croissants en achtbanen als je eigenlijk vroeg naar bed zou moeten.

De bel met de fiets en het meisje verdwijnt in de verte. Terug vanwaar zij heen en wij naartoe. Hetzij iets langzamer.

De hond is moe.

Een voortuin wordt verbouwd. Voor een berg tegels ligt een berg zand. En een jongen.
‘Dat is pas vakantie!’, zeg ik hem. ‘Strand voor de deur. Nu alleen de zee nog.’
De jongen glimlacht. Misschien naar mij, misschien naar de hond.

Boven ons komen de vogels terug uit het zuiden.
Het gras staat hoog. De krekels zingen zachtjes.
Nog één keer ruik ik aan mijn vingers.
Wat ik ruik verrast me.
Zoet als zomer.

Bij gebrek aan terras en beter, sta ik buiten een broodje-to-go te eten.
Een ietwat tegenstrijdige activiteit bedenk ik me, terwijl ik een stukje tomaat tussen mijn tanden uit probeer te vissen, aangezien er op dit moment vrij weinig om naar ‘to’ te ‘go’en’ is.

Terwijl mijn tong met verschillende acrobatische trucs probeert om het tomatenvelletje uit zijn benarde situatie te bevrijden, stuit mijn blik op de achterkant van een verkeersbord. In de linkeronderhoek zit een sticker geplakt: ‘Vervaardigd door bedrijf A’.
Als door een katapult geraakt, is het me ineens allemaal compleet duidelijk:

Alles om me heen is door iemand gemaakt.

Het verkeersbord. De sticker op het verkeersbord. Het plastic van de sticker op het verkeersbord.
De tegels op de grond. De schroefjes in de lantaarnpalen. De schoenen aan mijn voeten. De veters in de schoenen aan mijn voeten. Het textiel van de veters in de schoenen aan mijn voeten. Het stukje kauwgom op de stoep. Het papier om mijn broodje. Het elastiekje in mijn haar. Het glas van de etalageramen. De logo’s op de vuilnisbakken. De wielen van de fiets. Het ventieldopje op het wiel van de fiets. De fietsenrekken. Het ijzerdraadje achter mijn tanden. De lijmbolletjes op het ijzerdraadje achter mijn tanden. Het

stukje tomaat glipt tussen mijn tanden vandaan.

Ik slik de laatste hap van mijn broodje door en gooi het servet in de prullenbak.

Ik hoef nergens to go.
Ik ben hier al.

Het was allemaal begonnen toen ze de badkamer-spin in de stofzuigerslang had zien verdwijnen. In één oogwenk was het gebeurd. Als een omgekeerd orgasme dat niet meer uit te stellen is.

Weg. Klaar.

Het was niet haar bedoeling geweest. Althans niet bewust. Hoewel ze de weken ervoor wel steeds met een schuin oog naar die ene hoek had gekeken. En zich herinnert hoe ze steeds opnieuw weer een huivering had proberen te onderdrukken.

‘Spinnen zijn goed, spinnen zijn nuttig.’
Het mantra had niet mogen baten. Zelfs het zinnetje ‘Spinnen eten andere spinnen’ uit het artikel Spinnen in huis. Vriend of vijand? was niet opgewassen tegen de onderdrukte angst waarmee ze die ochtend met de stofzuiger de badkamer trotseerde.

Het was niet haar bedoeling geweest. Ze was er zelfs een beetje van geschrokken. Zo snel, zo onomkeerbaar. Zou de spin dat zelf ook hebben geweten? Toen hij in een fractie van een seconde met de snelheid van het licht door een donker wormgat getrokken werd en gelanceerd tussen de verloren broodkruimels en kluwen haren? Zou hij het weten?

Zou hij nog leven?

De vraag liet haar niet meer los.
Als een web dat zich steeds strakker om je lijf wikkelt.
Eerst denk je: wat kan zo’n dun draadje nou met mij doen? Totdat je erachter komt dat vele dunne draadjes samen sterker zijn dan alle smoesjes om het knagende schuldgevoel te temperen.

Er viel niets meer te temperen. Gebeurd is gebeurd en gedane zaken nemen geen keer. Maar één ding wist ze wel: Van nu af aan zou ze zélf verantwoordelijkheid nemen voor haar acties en de gevolgen ervan onder ogen zien. De badkamer-spin was het keerpunt geweest en had haar ogen geopend.

Ze nam een schoonmaker in dienst.