Sinds de wereld is veranderd, is mijn kijk erop dat ook.

Luchtjes scheppend langs de verlate winkelstraten, dwaalt mijn blik af naar boven. Hoe komt het dat ik die gevels nooit eerder zo zag? Waarom heb ik nooit geweten wat voor schoonheid er achter sommige winkelgevels schuil gaat? En met hoeveel lelijkheid dit weer wordt gecompenseerd?

In het bos hol ik op ongeziene tijden de meest on-voor-de-hand-liggende bospaden in. De gebruikelijke rechtsaf wordt ingeruild voor een onverwachte links en brengt me op plekken die tot voor kort niet leken te bestaan. Als een geheim cadeau van het bos aan mij.

Maar ook in de supermarkt beland ik door een anderhalve-meter-uitwijkmanoeuvre in gangpaden waar ik nooit eerder met mijn winkelwagentje kwam. Niet alleen omdat ik normaal gesproken een diehard winkelmandje-winkelaar ben, maar ook omdat de schappen met opvolgmelk en dreumesbiscuit normaal gesproken niet op ons boodschappenlijstje voorkomen.
Normaal gesproken. Totdat ik erachter kwam dat je dankzij deze afdeling in een handomdraai biologische speltpasta met venkel, wortel en pastinaak op tafel kan zetten. Om nog maar te zwijgen over het pyjamapapje met banaan.

’s Avonds lopen we een ommetje. Vlak voor thuiskomst kruisen we het park met de oude begraafplaats. Hoe vaak ben ik hier al langs gelopen zonder er daadwerkelijk doorhéén te lopen? Helaas. Het is acht uur en het hek zit dicht.

‘Maar we kunnen er toch gewoon overheen stappen?’, probeer ik nog.
‘Nee, laten we ons netjes aan de regels houden’, zegt hij.

Terwijl we via een omweg naar huis lopen, kijk ik omhoog en vraag me af wie de persoon is die iedere dag het hek opent en sluit. Zou diegene ook van pyjamapapjes houden?