Die ene seconde schrik, als je mensen in een tv-serie elkaar de hand ziet schudden.
Die twee seconden afweging, of je bij een tegenligger links of rechts zal uitwijken. 
Die drie seconden extra, waarmee je steeds opnieuw je handen wast.
Die vier seconden geduld, als iemand voor je de klaphekjes van de supermarkt passeert. 
Die vijf seconden wachttijd, voordat je het scherm van de NOS weer ververst.

Het zijn die paar seconden, die bijna ongrijpbare momenten van tijd, die het verschil markeren. Tussen toen en nu. Tussen voor en na. Maar ook tussen wat eens gewoon en nu nieuwe werkelijkheid is.

Het zijn die kleine seconden, die nu het leven domineren. 
De reflex, de gedachte. Die ene nanoseconde gedachte dat alles en iedereen een gevaar lijkt te zijn.

Gelukkig is tijd niet meer dan een verzinsel. Niet meer dan wat woorden om iets ongrijpbaars te kunnen begrijpen. Terwijl het enige dat we hoeven te begrijpen, is dat tijd verstrijkt. Snel of langzaam. Wie zal het zeggen?

Eén ding is zeker: alles gaat voorbij.

En als je dan toch de seconden telt, vergeet dan niet ook je zegeningen erbij op te tellen.