We zouden een heel weekend samen zijn.
Samen. In een huisje.
Aparte kamers uiteraard.
En we hoefden ook heus niet alles samen te doen. Nee, gewoon ieder zijn eigen gang. Je eigen ding doen. Maar toch ook samen zijn.
Samen.
Het voelt vreemd. Vreemd en vertrouwd tegelijkertijd.
Het gekibbel. De grapjes.
De grapjes die anderen niet zouden snappen.
He gekibbel waar anderen hun wenkbrauwen bij zouden optrekken.
Maar waarvan wij weten dat het gewoon onze gemeenschappelijke koppigheid is. Koppigheid die vanzelf weer overwaait. Waarna gewoon weer grappen worden gemaakt over lekkere kontjes en mijn zusje na het ontbijt bijna bij mij op schoot kruipt om mijn wenkbrauwen bij te werken, want ‘deze bossen kunnen echt niet’.
Dingen die alleen zij kunnen zeggen.
Dingen die alleen zij weten.
Maar ook dingen die zij niet meer weten. Niet meer snappen. Omdat met het groeien naar volwassenheid sommige takken naar een andere kant groeien. En er soms ook nieuwe stekjes bijkomen.
Maar zoals appels niet ver van de boom vallen, zo blijven ook de stekjes door middel van hun trekjes via de wortels met elkaar verbonden.
‘Jullie zijn soms met zijn allen net zo onbuigbaar als een stuk hout’, zegt hij als we na het weekend naar huis rijden.
Familie.
Alleen daar kan het vreemde vertrouwd voelen.
Meisje Nooit Genoeg 
Schitterend gezegd ‘Maar ook dingen die zij niet meer weten. Niet meer snappen. Omdat met het groeien naar volwassenheid sommige takken naar een andere kant groeien. En er soms ook nieuwe stekjes bijkomen.’ Ik begrijp ineens veel beter waarom mijn zus en ik losser staan tegenover elkaar. We zijn nog wel ‘via de wortels met elkaar verbonden’. Het is zoals het is.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik merkte het vooral ook toen ik vorig jaar voor het eerst met mijn zusje op vakantie ging. Dat je toch echt familie bent. Niet alleen door bepaalde trekjes, maar je bent closer. Zelfs ondanks dat je heel anders bent.Anders dan met vrienden. Mijn zusje en ik zouden (denk ik) nooit vrienden zijn geworden als we geen familie waren. Maar we zijn wel familie. En dat voel je uiteindelijk toch.
LikeGeliked door 1 persoon
Soms breekt er een tak af van die boom en groeit alleen verder. Zonder de boom en de andere takken. Groeit zijn eigen wortels. Waait niet met alle winden mee. Groeit zijn eigen takken en zoekt het licht buiten de schaduw van die oude boom.
Hij ziet dat het zo goed is. Beter zelfs.
LikeLike
Zolang je groeit en bloeit is er leven.
LikeLike
Ben natuurlijk iets ouder en merk dat als er dan weinig gemeenschappelijk meer is behalve de oorspronkelijke gezinsband, dat het steeds minder wordt na 37 jaar een andere kant op groeien
LikeLike
Ja, dat snap ik. En dat merk ik ook hoor. Maar toch, er blijven altijd van die dingetjes. Vaak kleine opmerkingen, trekjes of andere zaken, waardoor je weet…wij komen vanaf dezelfde boom.
LikeGeliked door 1 persoon