Ik ga op vakantie en neem mee:

Mijn schaamte.

Al dagen kijk ik met de buikpijn de berichten. Het filmpje met de van de pijn uitschreeuwende koala doet me de das om. Net als naast me wordt gezegd dat ik misschien moet stoppen met kijken, biggelen de tranen over mijn wangen.

In het toilet op het vliegveld fatsoeneer ik mijn mascara. Aan de andere kant van de spiegel kijken schuldbewuste ogen mij aan.

De wereld staat in brand en ik schaam me.

Genoeg om extra te betalen voor de gemaakte co2 uitstoot.
Genoeg om een gulle bijdrage te storten aan het land waar ik ooit zelf een jaar lang vertoefde.
Genoeg om al tijden geen dieren te eten, afval te scheiden, klein(er) te wonen, bewust(er) te leven…

En tóch die vakantie te boeken.

Gelaten loopt ik het toilet uit.
‘Velen doen het slechter dan jij. Je hebt gedaan wat je kon.’

Maar is dat zo?

Stil koester ik de gedachte dat schaamte de eerste stap is naar bewustwording. De eerste stap naar actie. Naar verandering. Voor de toekomst.

Ik ga op vakantie en ik neem mee:

Mijn schaamte. Bewust ingepakt.