Elin staarde naar haar scherm.

Hoofdstuk 1 __

Ze had de letters al vergroot en verkleind, vet gemaakt en toch weer ongedaan. Verder dan dat was ze nog niet gekomen. Ja, het gebruikelijke rondje Twitter, Facebook, Instagram en NU.nl. Met als excuus dat ze daar vast wel inspiratie uit zou halen. Terwijl ze heus wel wist dat dit excuus al vele rondjes eerder was gesneuveld en dat het haar behalve inspiratie vooral verloren tijd en schattige doch zinloze kattenfilmpjes opleverde.

Hoe zou het zijn met Flip? Zou Jasper niet vergeten dat hij het speciale dieetvoer écht af moest wegen en dat hij, hoe hard er ook werd gemauwd, niet mocht bezwijken voor een zakje feestelijk natvoer, omdat daar behalve feest eigenlijk alleen maar plakpoep van komt? Aan de andere kant; hij moest het nu zelf ook opruimen. Dan zou het feesten hem wel snel vergaan.

Het was haar idee geweest. De kat.

Net zoals het haar idee was geweest om nu weg te gaan. En hoewel hij het niet wilde – zowel de kat als haar vertrek -, had hij haar niet tegen gehouden.

Hij hield haar nooit tegen.
Deed hij dat maar eens, dacht ze.

Hoofdstuk 1 __

Elin zuchtte.
Ze klikte het document weg en opende haar mail. Nog zo’n voornemen dat aan slechte excuses ten onder was gegaan. Blijkbaar woog haar idee om een tijdje niet bereikbaar te zijn minder zwaar dan haar verlangen om onmisbaar te zijn.

Wel lezen, niet beantwoorden.
Schaarste creëren, overvloed oogsten.
Jij hebt mij nodig, en ik laat niet merken dat ik jou nog veel erger mis.

Dan ineens valt haar oog op dat ene mailtje. Die ene naam, waarvan ze dacht dat ze die voorgoed uit haar geheugen had gewist:

Felipe Keyzers.