En dan is daar na de ontlading altijd de leegte.
Het vreemde gevoel van schaamte na het wegebben van de adrenaline.

‘Ik ben soms zo moe van mezelf.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Letterlijk, zoals ik het zeg.’

Het was er het afgelopen weekend allemaal.
De spotlights, het podium, het publiek, het applaus.
Het middelpunt.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er niet van geniet. Dat ik liever voor dan achter de schermen sta. Iets wat ook inherent is aan de dingen die ik doe. En waar ik mijn brood mee verdien. Zonder spotlight geen zichtbaarheid, zonder podium geen publiek.

En ik wil meer. Mezelf ontwikkelen. Meer doen van dat waar mijn hart ligt.
Maar blijkbaar ligt mijn hart daar waar het soms overstroomt van aandacht. En het zich vertakt in stroompjes van ongemakkelijkheid.

In druppels van schaamte.

Want waarom ik? Waarom die aandacht? Wie denk ik wel niet wie ik ben?
Waarom gaat applaus naar degenen die er het hardst om roepen? Zijn het de aandachtstrekkers die de aandacht krijgen? Hoe zit het met de schoonmakers, de verplegers, de gemeentewerkers, de docenten? De mensen die gewoon zijn in plaats van wíllen zijn?

‘Ik zou het helemaal niet willen.’
‘Wat niet?’
‘Dat podium, die aandacht.’
‘Wat wil je dan wel?’
‘Nou, een stapel versgebakken pannenkoeken zou best fijn zijn.’

Applaus of een pannenkoek.

En zo zoeken we allemaal een manier om de leegte op te vullen.