Sinds enkele weken fantaseren we af en toe hoe het zou zijn om een hond te hebben. Een vrij levendige fantasie, die zich ’s ochtends zelfs manifesteert in de serieuze vraag: ‘Laat jij de hond uit of ik?’

Het is flink wat werk, zo’n fantasiehond. Want hoe gaat ie heten, hoe pakken we het aan in de opvoeding en wie trotseert op gure herfstavonden weer en wind als we na een late verjaardag moe thuiskomen en eigenlijk direct naar bed willen?

‘Jij mag de puppycursus doen’, zeg ik.
‘Jij bent veel consequenter en strenger’, constateer ik als ik onze huidige niet-fantasie-kat voor de tweede keer snoepjes geef omdat ik het aanhoudende gemiauw om wél lekker voedsel niet meer kan negeren.
Ik krijg er behalve een zelfvoldane blik verder niks voor terug.

Dat zal met de fantasiehond wel anders zijn. Geef poot, zit stil, lig dood, breng krant. Brrrrraaf!
Het oefenen met de rollende R gaat steeds beter.

Daar waar ik met de kat vaak fantaseer hoe het zou zijn om hem mee te nemen voor een wandelingetje of een ritje op de fiets (lees: de hel), zou dit met de fantasiehond juist geen enkel probleem zijn. Sterker nog, onze fantasiehond is een Toller en die houdt zelfs van zwemmen! Hoeveel toller wil je het hebben?

Het enige probleem is wel, dat je de fantasiehond niet lang alleen kan laten. En dat hij met vakanties niet akkoord gaat met slechts een oppas-opa die een half uurtje langskomt voor brokjes en een potje kroelen.
Nee, een beetje hond moet er toch minstens drie keer per dag uit. Je moet zijn poep opruimen en zijn haren kammen. Je moet hem wassen als hij in de modder heeft gerold. Je moet hem corrigeren als hij niet luistert. Je moet geduld hebben als je hem dingen wilt leren.

‘Eigenlijk is een hond net een klein kind’, vermeldt een collega nuchter.

En poef. Weg is de magie.
Soms kan een fantasie maar beter fantasie blijven.