‘Ik heb gewoon niet zoveel om over te huilen.’

Hij kijkt mij troostend aan terwijl ik last minute een sliert snot van mijn neus richting zijn mouw probeer te onderscheppen.
Die ik daarna weer vakkundig aan mijn eigen broek afveeg. Snot wie snot toekomt.

‘En ik wel dan?’

In een wetenschappelijk artikel las ik dat één van de redenen waarom vrouwen vaker huilen dan mannen is omdat zij vaker blootgesteld worden aan emotionele situaties.
Ik vraag me af of met je sokken in een plas water op de badkamer staan hier ook toegerekend kan worden. Of een onwillige stofzuiger die de punt van je tapijt opzuigt en het dan niet los wil laten.

Geef me een situatie en ik kan hem emotioneel maken.

‘Jullie vrouwen hebben gewoon meer huil-hormonen. Daar kan ik niks aan doen, maar jij ook niet.’

Pure machteloosheid dus.
En laat dat volgens de ‘huilprofessor’ in het artikel nou precies de trigger zijn om nog meer snot te produceren. Hulpeloze vrouwen huilen. Hulpeloze mannen worden boos.
Of de leukste thuis.

‘Sorry.’
‘Voor wat? Dat je huilt?’
‘Nee, dat mijn snot op je nieuwe blouse zit.’
‘Ach, altijd beter dan babymaïs. Zo klein nog en dan al in een blikje.’

Met één grote plop blaas ik een snottebel uit mijn neus.
Om te janken is het.