Als kind kon ik me er niets bij voorstellen.
Hoe kun je nou in vredesnaam vergeten hoe oud je bent? Je leeftijd onthouden is net zoiets als aftellen naar je verjaardag. Dat weet je precies.

Toch moet ik steeds vaker nadenken. Was het nou precíes? Of toch een jaar jonger?
Of ouder.

Het helpt ook niet mee dat ik mij leeftijdsgewijs in een soort van limbo begeef.
Terwijl ik aan de ene de kant de moeder ‘gemevrouwt’ wordt, wuiven mij aan de andere kant handjes toe die lichtelijk afgunstig kirren hoe jong ik nog wel niet ben.

Ik had iemands moeder kunnen zijn, maar kom er ook nog mee weg de hippe yup te spelen die foto’s van haar kopje koffie op Instagram plaatst.

Maar misschien is dat juist wel waar het gevaar schuilt. Dat die moeder best wel kokos-cappuccino’s zou kunnen drinken. En dat die yup gewoon even met haar laptop vlucht van het huis waar drie kinderen de boel terroriseren.

Ze zeggen dat leeftijd slechts een getal is.
Ik denk juist dat het probleem is dat het zoveel meer is dan slechts een getal.
Dan was het in ieder geval nog makkelijk te onthouden.

Achter mij kakelt het vriendinnengroepje door. Over Facebook, verbroken relaties en de laatste roddels.
En terwijl ik in de spiegeling van mijn laptopscherm een beginnende fronsrimpel ontwaar, hoor ik één van de vriendinnen roepen: ‘Nee, dit rondje is van mij. Zeventig word je immers maar één keer!’