Het is zaterdagavond en we logeren een nachtje bij oma.
Bij oma logeren betekent participeren in één van haar favoriete hobby’s: televisie kijken.
Vanavond kijken we naar het programma Dance Dance Dance, waarin sterren de dansjes uit bekende videoclips na dansen.

‘Heeft u vroeger ook gedanst?’, vraag ik, met in mijn achterhoofd een zwart-wit plaatje van oma als een jong meisje met blosjes op haar wangen al quick-steppend in zo’n ouderwets achteraf danszaaltje. Op de een of andere manier krijgt dansen nog meer nostalgie als het zich zonder kleur met zwierende rokken en rollers in de haren in mijn hoofd afspeelt.

‘Dansen?’, zegt ze. ‘Dat liet ik wel aan mijn vaders handjes over. En maak van die zwierende rok maar een lange. Een zwart-wit plaatje in je hoofd is leuk, maar bij ons was het alleen maar zwart wat de klok sloeg. De kleur van onze kousen.’

Terwijl zich op televisie een Moulin Rouge-achtig tafereel afspeelt met wulpse bewegingen en dito kleding, vertelt oma dat haar grootste uitspatting bestond uit die ene keer dat ze met een vriendinnetje besloot om stiekem met de bus naar Gouda te gaan. Ze hadden geld mee gekregen om boeken te ruilen, maar in plaats daarvan kochten ze een kaartje voor de bus. Die twee uur weg van huis voelde als bevrijding. Totdat haar vader er na twee keer achter kwam. ‘Dat was niet de muziek die je wilde horen.’

Die ene keer dat ze wel uit mocht, was naar een paardenmarkt een half uur lopen verderop. Om half acht zou het beginnen, maar oma moest van haar vader al om acht uur thuis zijn. Om de kans op een feestje toch niet mis te lopen, ging ze alsnog. Om er op de feestplek achter te komen dat het feest met een uur uitgesteld was. Zo eindigde haar eerste en enige stapavond in een feestje waar ze nooit de muziek van heeft horen klinken. Om over danspasjes maar te zwijgen.

Op tv worden de stemmen geteld. Eén koppel moet het veld verlaten.
Tranen worden weggepinkt en woorden als eerlijk en oneerlijk vallen tussen de omhelzingen door. Het leven is hard in de showbusiness.

Van de tv kijk ik naar oma. Zachtjes knijp ik mijn ogen toe en probeer tussen mijn wimpers voor te stellen hoe het zou moeten zijn geweest als dat feest niet was uitgesteld.
Blosjes op de wangen, krullers in het haar. Met naast al het zwart, ook wat wit om het plaatje in mijn hoofd compleet te maken.