Toen ik vanochtend wakker werd, dacht ik als eerste: Zou hij nog..?

Ja. Hij zou nog.
Hij zwom. Nog steeds.
Langzamer. Vermoeider. Maar hij zwom.

Hij zwemt.

Een journalist vraagt hoe het met hem gaat.
Zijn stem is traag en hees. Uren in het water en zo goed als geen slaap beginnen hun tol te eisen. Maar toch, door die oververmoeidheid en pijn heen, schijnt vastberadenheid. Geen twijfel. Maar ook zeker geen hoogmoed.
Want hij weet niet of hij het gaat halen, maar twijfelt er niet over dat hij vastberaden is zo ver mogelijk te komen. De grens nóg verder te verleggen dan hij de afgelopen 2 dagen al heeft gedaan. Want hoe ver kun je pijn overwinnen? Hoe ver kun je gaan?

Maarten laat zien dat een mens meer kan dan hij denkt. Als je maar wil.
Hoe cru is het tegelijkertijd dat hij dit laat zien met als doel geld in te zamelen voor datgene waar je eigenlijk maar bar weinig (lees: niks) over te zeggen hebt: leven of dood na kanker. Maarten kon het in de interviews voorafgaand aan zijn monstertocht niet genoeg benadrukken. Kanker is geen strijd. Kanker is geen keuze tussen opgeven of doorgaan. Het is pech hebben als je het krijgt en geluk als je het mag overleven.

Maarten overleefde. Maarten had geluk.
En met het geluk dat hij heeft gekregen, kiest hij er nu zelf voor te proberen iets onmenselijks mogelijk te maken. En het mooie is: stoppen ís een optie. Hij heeft de keuze. In tegenstelling tot vele kankerpatiënten. Hij leeft. Hij kan kiezen. En dat weet hij. Dat weet hij maar donders goed.

Dus kiest hij.

Hij zwemt.

Langzaam.
Moe.
Maar vastberaden.