Sinds een half jaar wonen op een nieuwe plek in het centrum. Een levendig straatje vol kunstenaars, muzikanten, creatief pluimage en voor onze deur een Marokkaanse winkel. Hoewel, winkel dekt wellicht niet helemaal de lading, aangezien je er behalve brood, vlees en fruit ook een portie gezelschap kan halen.

Of het nu ’s ochtends negen of ’s middag vier uur is, de hele dag door is het een komen en gaan van, vooral, oudere Marokkaanse mannen die een boodschap en een praatje komen doen. Wanneer de zon schijnt en ik boven op de badkamer met het raam open mijn tanden sta te poetsen, waan ik mij met mijn ogen dicht soms midden op een markt in Marrakesh.

De eigenaar van de winkel, Jamal, woont al meer dan 40 jaar in Nederland en kent de straat en de buurt van haver tot couscous. Hij vertelt me over wie waar woont en strooit ondertussen broodkruimels voor de duiven die op het vaste tijdstip al op hem staan te wachten.

Onder de boom tegenover de winkel staan standaard een houten stoel en een geïmproviseerd tafeltje. Regelmatig zitten klanten van Jamal en hijzelf daar de zin van het leven te bespreken, of misschien gewoon wat er vanavond op tv komt, want verstaan doe ik het niet. Wel groeten ze altijd vriendelijk, vooral toen bleek dat wijzelf óók twee krukjes hadden gekocht om voor onze deur te zetten en zo nu deel uitmaken van het buitenleven op het hoekje.

Afgelopen week was het Suikerfeest. Ik had met Jamal al een aantal keer gesproken over de ramadan en het feit waarom hij zoveel watermeloenen verkocht (dit schijnt goed tegen de dorst te zijn). De afgelopen weken waren de meloenen niet aan te slepen. Alle mannetjes die de winkel naar binnen kwamen, kwamen minsten met een halve meloen weer naar buiten.

Die middag liep ik de winkel binnen. In mijn handen een bak kwarkbroodjes met daarin een kaartje: Eid Mubarak. ‘Hier’, zei ik, ‘voor jou’. Hoe ik de uitspraak op het kaartje precies moest zeggen wist ik niet, maar Jamal rende meteen naar achteren om met een dikke glimlach en halve watermeloen in zijn handen weer terug te komen. ‘Eid Mubarak. Dankjewel!’

Die zaterdag zaten we voor ons huis op onze krukjes in de zon koffie te drinken. Rechts onder de boom zaten mannetjes te keuvelen en voor onze neus werd weer een nieuwe lading watermeloenen afgeleverd. Even deed ik mijn ogen dicht en waande ik me midden op de markt in Marrakesh.

Toch fijn, als je huis een thuis en vakantie tegelijk is.