“Ik ga niet in een hostel hoor! Als je dat maar weet! Als ik met vakantie ga wil ik wel een beetje luxe.”

Het is vrijdagavond en op het laptopscherm schiet de ene na de andere accommodatie voorbij. Groot, klein. Met zwembad, zonder zwembad. Met zwembad, maar eigenlijk ook weer niet want meer dan met je grote teen lijk je er niet in te kunnen. Met ontbijt, zonder ontbijt. Met kippen…

“Kippen?! No way! Ik ga niet in een appartement waar ook kippen zijn hoor!”

Het luxepaardje en de backpackpoes.
Oftewel mijn zusje  en ik.
Twee diersoorten die dan wellicht wel van dezelfde familie afstammen, maar je normaal gesproken niet in eenzelfde kooi zet. Totdat het spontane impulsieve plan zich aandient om samen een week op vakantie gaan.

“Ja, sorry hier word ik niet echt blij van hoor. Zeg nou zelf. Die handdoekjes op het bed zien eruit alsof eerst iemand met zijn blote billen erop is gaan zitten!”

Mijn zusje. De persoon die ooit naast 7 paar schoenen ook een tosti-apparaat meenam in haar koffer. Mijn vraag of het ook een optie was om samen een koffer te delen, was uiteraard retorische. Weet je wel hoe handig als je grote zus en jij allebei een eigen koffer hebben en zij wellicht niet alle kilo’s gevuld krijgt?

Ruim 2 uur en 50 hotels en appartementen later zijn we er eindelijk uit. We hebben prijzen vergeleken, de luxe afgewogen (“Oh wow! Ze hebben daar Rituals in de badkamer staan!”) en – uiteraard – de hygiëne gecheckt. We hebben een eigen kamer, een eigen badkamer, geen ontbijt, maar wel genoeg winkels in de buurt. Het is luxe, maar wel betaalbaar en bovendien ziet het er niet uit alsof er kippen scharrelen of met blote billen op handdoeken wordt gezeten.

Met één druk op de knop is het geboekt.
Het paard en de poes. Samen één week met twee koffers naar Curaçao.
Of, nou ja, misschien neem ik toch maar mijn backpack mee. Kan ze daar in ieder geval geen tosti-apparaat in stoppen.