Bij relaties horen bloemen. Althans, dat is waar je als vrouw dankzij media, reclame en wellicht wel opvoeding mee opgroeit. Een echte man neemt af en toe een bloemetje voor je mee.

Nu zal ik niet beweren dat de mijne geen echte man is of dat hij nog nooit bloemen voor mij mee heeft gebracht. Maar een bosje ‘zomaar bloemen’? Nee, die zijn de afgelopen 10 jaar nog nooit in een vaas beland.
Tot vanmiddag. Of, beter gezegd, tot een half uur geleden.

‘Hier. Voor jou. Omdat ik nooit zomaar bloemen meeneem.’
Hij staat er een beetje bedremmeld bij. Alsof hij zelf ook niet helemaal weet wat hem bezielde.

En ik? Ik ook niet.
Terwijl ik de bos bloemen aanpak begint mijn vrouwenhoofd te ratelen. Heeft hij iets goed te maken? Hadden we ruzie? Is dit een dekmantel? Of heeft hij op Twitter gelezen dat ik de schoorsteenveger een lekker ding noemde en voelt hij de concurrentie? Ik bedoel, als je 10 jaar niet zomaar bloemen meeneemt, waarom zou je dat nu dan wel doen? Zo zomaar?

De echte man is zich echter van geen kwaad bewust en stort zich nog mannelijker op het aansteken van de open haard. Alsof hij wil zeggen: ‘Ja, Dick van Dyke, jij mag dan met brede glimlach heel ‘chim-chim-cheree’ de schoorsteen vegen. Ik ben nog altijd degene die hier het vuur laat laaien!’

Ondertussen waan ik me binnen 30 minuten van een gewone vrijdagmiddag ineens in een romantische cliché setting, met een bos zomaar bloemen in een vaas en een knapperend haardvuur om mijn handen aan te warmen. Het is dat we al getrouwd zijn, anders zou ik denken dat hij zo bevallig op een berenvel gaat liggen en een ring uit zijn onderbroek tovert.

In plaats daarvan ploft hij met zijn telefoon op de bank en doet alsof er niks aan de hand is. Zou het dan toch echt zomaar zómaar zijn?

Ik wacht ondertussen voor de zekerheid nog even met koken. De schoorsteenveger mag dan inmiddels gevlogen zijn, je moet nooit de kans verspelen misschien ook wel zomaar mee uit eten te worden gevraagd.