“Ja, maar ik heb besloten dat ik nu wél wil trouwen. Nee…ja…maar als dat is wat ze graag wil.”

Terwijl ik loop te dubben of ik de pompoen- de gegrilde groenten- of tóch weer de kerrie-hummus in mijn mandje leg, komt vanaf de afdeling ‘Rund’ de toekomstige bruidegom mij luid bellend tegemoet. Met in één hand zijn telefoon en met zijn andere hand een winkelwagentje met slechts twee appels voortduwend, lijkt hij een beetje verloren.

Hij ziet er niet uit als een ‘boodschappen-man’. Tenminste niet als eentje die zelfstandig zonder boodschappenlijstje een hele winkelwagen weet te vullen. Diepvries-pizza in een mandje. Desnoods zo’n 1-2-3 pasta met saus en groentepakket. Met een biertje en een smoothie voor de volgende ochtend. Je moet immers toch je vitamines binnen krijgen.

Ik kijk naar de twee appels in zijn wagen.
Eén voor hem en één voor haar?

Zou ze al weten dat hij binnenkort op de knieën voor haar gaat? En dat hij dat tussen de ribeye en de sukadelappen wereldkundig heeft gemaakt? ‘Omdat-dat-nou-eenmaal-is-wat-ze-graag-wil’. Ik vraag me af of ze ook had gewild of hij er op deze manier over had gesproken. Als een ‘wat eten we vanavond’-discussie waarbij haar voorkeur voor vegetarisch uiteindelijk schoorvoetend wordt gehonoreerd, maar hij uiteindelijk met lange tanden aan tafel zit.

Ik kijk naar mijn mandje en besluit toch weer voor de kerrie-hummus te gaan.
Het karretje van de boodschappen-man blijft op de twee appels na angstvallig leeg. Zijn telefoon heeft hij inmiddels weer weggestopt in zijn broekzak. Van de afdeling ‘Rund’ is hij nu op de afdeling ‘Rijst’ beland. Ik zie hem staan. Twijfel. Angst misschien? Van mand naar kar is een grote stap. En hij weet dat hij met diepvriespizza’s niet thuis hoeft te komen.

Witte rijst.
Ik loop langs en geef hem een bemoedigend knikje.
Misschien is het voor strooien nog te vroeg. Maar ik hoop dat ze in ieder geval vanavond allebeí een lekkere maaltijd eten. Zonder lange tanden. Met een appeltje toe.