Of ze nog iets mag zeggen.
Uiteraard!
Het is niet de eerste keer deze middag dat ik mijn microfoon afgeef, maar dat vind ik niet erg. Ik doe het met liefde. Want dat wat door de microfoon wordt gezegd geeft zoveel liefde terug, daarvoor hoef je niet eens alles goed te kunnen verstaan. Dat voel je.

Ze winden er geen doekjes om. Recht voor de raap en recht uit het hart. Wat gevoeld wordt moet gezegd en als dat betekent dat zowel papa, mama, broertje, zusje, opa, oma, ooms en tantes, vrienden en vriendinnen moeten worden bedankt, dan is dat zo.

Maar niet alleen liefde wordt gedeeld. Ook vreugde, spanning en emotie liggen vandaag dicht aan de oppervlakte. In de meest pure en oprechte vorm. Er wordt gejoeld, supporters-knuffels uitgedeeld, succes gewenst en klamme handjes vast gehouden. Optreden op een podium voor een volle zaal is immers niet niks. En de optredens die worden gegeven, die zijn vol overgave. Zonder schroom, vol met passie. En als het even niet lukt, je bent zenuwachtig of je gaat te snel, dan zeg je dat gewoon. Niemand die je daarop afstraft.

Met mijn microfoon weer in de hand sta ik in de coulissen toe te kijken.
Ik merk dat ik glimlach en dat zal ik de rest van de middag blijven doen. De ontwapenendheid van deze jongeren ontroert me. Het raakt, maar maakt ook blij.
Door mijn hoofd schiet de vraag: Hoe mooi zou het zijn als we allemaal zo open in het leven zouden kunnen staan? Terwijl ik tegelijkertijd weet dat hun leven lang niet altijd makkelijk is. Laat staan dat van hun ouders.

En toch, als ik na een oorverdovend applaus weer naast één van de deelnemers op het podium sta en hoor hoe hij of zij glunderend na een spetterend optreden door mijn microfoon naar alle dierbaren ‘ik houd van je’ zegt, dan kan ik niet anders dan denken: dit is toch wat het leven mooier maakt?

We noemen ze dan misschien wel verstandelijk beperkt, maar eigenlijk zijn ze gewoon verstandelijk verrijkt.