“En nu zit ik dus voor niks met twee joints! Kunnen we dat dan niet met kerst doen?”

Terwijl ik om mij heen kijk of niet het halve restaurant zijn gezicht naar ons draait, probeer ik tegelijkertijd de slok wijn in mijn mond te behoeden voor een weg naar buiten. Dit is een grapje toch? Ja? Toch?

Maar mijn moeder verblikt of verbloost niet.

“Ja, want anders ben ik helemaal voor niets die coffeeshop in Amsterdam ingelopen. Ik heb zelfs gevraagd of ze op die voorgedraaide stickies streepjes konden zetten, zodat we precies weten hoeveel we per hijs moeten roken zonder misselijk te worden.”

Als je het doet, dan doe je het goed.

Terwijl mijn moeder in de garnalen (oh the irony!) op haar bord prikt, probeer ik mij een voorstelling te maken van het ‘joint aanschaf ritueel’. Mijn moeder, met een vriendin, shoppend in Amsterdam, die met hun tasjes van de Bijenkorf spontaan besluiten de lokale Greenhouse of Grasshopper in te stappen. Van die momenten dat je had gewenst dat je erbij was geweest.

“Maar het was dus voor dat feestje. Want dat hadden we vorig jaar afgesproken. Als hij 60 zou worden, dan zouden we met z’n allen een stickie roken. Lachen toch? Ik bedoel, dat hebben ze nog nooit gedaan! Dat kan toch niet? Dat moet je toch minstens één keer in je leven hebben meegemaakt? Maar ja, nu gaan ze dus met vakantie en gaat dat hele feest niet door. Zit ik dan met die twee joints.”

Waar zou ze die joints bewaren? In de keukenla? Onder de kerstboom? Heeft ze er misschien zelfs glimmend kerstcadeaupapier om gedaan?

Ineens krijg ik een flashback naar mijn 21e verjaardag. Toen ik van mijn vrienden een zelfgebakken spacecake kreeg met mijn naam in chocolade erop geschreven. Menig moeder had die cake linea recta in de prullenbak gegooid. Mijn moeder stopte hem in de vriezer. (“Prima dat je die cake wil eten, maar dan wel op een goed moment als ik erbij ben.”) Die bewuste zaterdagavond kregen we allemaal netjes een half plakje op een schoteltje met een vorkje geserveerd. Inclusief mijn moeder zelf. En terwijl wij vol spanning de cake verorberen en wachten totdat er iets gebeurt, draait mijn moeder zich ineens om en zegt “Gaat bij jullie ook alles zo lángggzaam?”

Twee joints in een keukenla met een strikje erom.
Ik denk dat het zomaar een hele vrolijke kerst zou kunnen worden.