Over een paar weken gaan we verhuizen. Een activiteit die bij veel mensen die je tegenkomt gepaard gaat met de vraag: ‘En, zijn jullie er al helemaal klaar voor?’

Terwijl ik denk aan de spullen die thuis opgestapeld staan antwoord ik dan heel nonchalant: ‘Oh, ja hoor! We hebben al bijna alles ingepakt!’

Een leugen.

Want bij de activiteit die ‘het inpakken van spullen en het ordenen van dozen’ heet, komt helemaal geen ‘we’ aan te pas. Sterker nog, ik kan me niet herinneren dat ik ook maar met één vinger een doos heb aangeraakt. Of gevuld.

En toch wordt het huis iedere week een stukje leger. Iedere maandag als ik thuis kom van werk, dan is het net alsof er een leger kabouters langs is gekomen om stiekem kasten leeg te ruimen, schilderijen van muren te halen en – oh de horror! – alle mini-magneetjes van de koelkast te plukken.
Het klinkt als een sprookje dat te goed is om waar te zijn en dat is het dus ook. Het kabouterleger bestaat namelijk niet uit kleine ijverige mannetjes met puntmutsen, maar uit één grote man die vermomd als een soort Grote Vriendelijke Reus ervoor zorgt dat mijn verhuis-uitstelgedrag niet uitmondt in last-minute inpakstress.

Terwijl ik als een kip zonder kop in ons huis rondloop en niet weet waar ik überhaupt zou moeten beginnen, ruimt en pakt de man op en in alsof het een lieve lust is. Het lijkt soms bijna alsof hij er plezier aan beleeft. Iets wat ik mij haast niet voor kan stellen en terwijl het schuldgevoel aan mij knaagt, bak ik ter compensatie maar extra stapels pannenkoeken om dan in ieder geval de liefde nog maar te voeden.

’s Avonds, als we op de badkamer onze tanden staan te poetsen en de man met het tandpasta-schuim op zijn lippen ‘nog even’ wat spullen inpakt, houd ik het niet meer.

“Sorry”, zeg ik. “Sorry, dat ik niet zo’n goede verhuizer ben.”
De GVR glimlacht en zegt: “Ach, dat weet ik toch. Jij houdt niet van verhuizen, ik niet van rotzooi. Maar, ik houd wel van jou en jouw pannenkoeken zijn het allerlekkerst!”