Ineens was je daar weer.
En kwam ik je zomaar op plekken tegen. Mijn plekken. Plekken waar jij nooit was geweest. Of nooit kwam. Omdat je hier niet meer was. Omdat je daar zat. Daar waar het groter, beter en spannender was.

Maar tijden veranderen. Mensen veranderen. Wij veranderen. En nu, na vier jaar, ben jij er ineens weer. Met de gebroken vaas onder je arm. En een tube lijm in je jaszak.

Ik had het natuurlijk al gehoord en wist dat het onvermijdelijk zou zijn. Dat die eerste confrontatie vroeg of laat zou komen. Immers, de wereld is klein en de plekken beperkt. Het was niet de vraag waar we elkaar zouden zien, maar wanneer. En hoe snel. En hoe het dan zou zijn. Na toen. Na vier jaar. Na dat ene moment dat jij besloot dat er geen vervolg zou worden geschreven op ons verhaal.

En zo voelde het ook. Als een boek dat je lang geleden abrupt hebt dichtgeslagen en daarna vergeten bent weer uit de kast te pakken. Inmiddels is een tweede en derde deel verschenen, maar de plotwending die daarin plaats heeft gevonden sluit niet meer aan bij het verhaal waarin jullie ooit hoofdrolspelers waren. Vier jaar is kort en lang tegelijk. Wat ooit vertrouwd was voelt nu vreemd en wat ooit kapot is gevallen blijft zichtbaar in de barsten die wel gelijmd maar nog steeds zichtbaar zijn.

Ik voel dat je toenadering zoekt. Dat het je wellicht spijt. Dat toen anders was dan nu en dat de vaas die je bij je draagt héél misschien met wat extra lijm en moeite wel een kans als tweedehands zou kunnen krijgen.

Wat jij echter niet weet is dat mijn interieur inmiddels veranderd is. Oude meubelstukken zijn vervangen door nieuwe en ik drink koffie met mensen van ‘na jouw tijd’. Mijn dromen heb je inmiddels een tijdje geleden verlaten en in de nieuwe hoofdstukken die zijn geschreven komen onze namen niet meer samen voor.

Tot nu. Nu jij verdwenen uit mijn dromen terug in mijn werkelijkheid bent gestapt. De werkelijkheid waar we elkaar tegenkomen op plekken. Mijn plekken. Plekken die nu ook van jou zijn. Plekken waar we elkaar begroeten. Wellicht zelfs met elkaar praten. Maar waar de vaas tussen ons in, ons eraan blijft herinneren dat tijd misschien wel alle wonden heelt, maar de littekens nooit helemaal kan laten verdwijnen.