Deze week was het zover. De eerste mistige morgen die pril zwanger was van de herfst. Vochtige kou vermengd met een laatste restje zomer, gevangen in de spinnenwebben die als slingers het nieuwe seizoen leken te vieren.

Een feestje met een melancholisch tintje.
Want hoewel er verwachtingsvol naar iets nieuws uitgekeken kan worden, wordt er ook iets afgesloten. Het is een beetje als de stellen bij ‘Ik vertrek’. Ze zijn blij om te gaan, maar ook verdrietig om dat wat ze achterlaten. En hoewel je weet dat de seizoenen ieder jaar weer terugkeren (net zoals de vele ‘mijn-god-waarom-leren-ze-niet-gewoon-eerst-die-taal-spreken-voordat-ze-zien-wat-voor-bouwval-ze-hebben-gekocht!’-Ik-Vertrek-stellen), voelt het toch ieder jaar weer een beetje anders. De overgang.

Buiten ruikt het naar boswandelingen. Naar paddenstoelen. Naar warme chocolademelk en haardvuur. Het ruikt naar stervend blad en naar speculaaskruiden. Naar een warm bad en daarna met een kop dampende thee onder een deken op de bank speelgoed aankruisen in het nieuwste Bart Smit magazine.

Het begin van de herfst ruikt naar kind-zijn. Naar verwachting. En naar de hartjes die daarbij kloppen.
Veel mensen associëren de zomer met zijn eindeloze vakantie als het ultieme gevoel van verlangen naar de kindertijd. Mijn gevoel van melancholie start echter altijd op het moment dat je de lucht ’s avonds voelt veranderen en om acht uur hardop tegen jezelf zegt dat het ‘nu echt alweer donker begint te worden’.

Het jammere is echter dat naarmate je ouder wordt, niet alleen de pepernoten steeds vroeger in de winkel lijken te liggen, maar ook de verwachting en de spanning langzaam lijken af te nemen. Het is net zoals bij de Ik-Vertrek-stellen die na lange tijd van voorbereiding aangekomen zijn op de plaats van bestemming; de droom maakt plaats voor de realiteit. En in die realiteit bestaat Sinterklaas helemaal niet, is kerst vaak vooral een ‘bij-wie-zijn-we-welke-dag-zonder-de-andere-helft-van-de-familie-voor-het-hoofd-te stoten’-hoofdbreken, en zijn lange boswandelingen van die dingen waar we wel vol romantiek over praten, maar we in werkelijk niet aan toekomen want, tja, ‘druk druk druk’.

Maar vanochtend.
Vanochtend. Voelde ik het weer even. De zindering. De verwachting. De spanning.
En terwijl ik op het natte gras tussen de spinnenwebslingers stond, was ik weer even zeven jaar oud, rook ik de pepernoten en was die Franse woonboerderij met wijngaard net zo mooi als dat ik voor vertrek in mijn dromen had bedacht.