Ik vraag me wel eens af wat we allemaal op werk doen als anderen er niet bij zijn. Maar eigenlijk vooral wat ánderen op hun werk doen als ik er niet bij ben. Of, nog specifieker gezegd, wat mensen die ik ken op hun werk doen als ik er niet bij ben.

Werken doen we allemaal. Of wellicht niet allemaal, maar ik denk dat ik wel kan stellen dat het gros van ons toch minstens een x-aantal uren doorbrengt in een afgesloten ruimte die we al dan niet kantoor of werkplek noemen.

Zo werkt die lange van mij op de universiteit. ‘Projectmedewerker huisvesting’ heet hij daar. Wat dit precies betekent zou ik niet met zekerheid durven zeggen, maar als mensen het me toch vragen tijdens een verjaardag tussen taart en borrelnoten door, dan zeg ik dat hij verhuizingen coördineert. Of hij zich hier ook letterlijk 32 uur per week mee bezighoudt weet ik niet (hoeveel kan er op zo’n universiteit nou verhuisd worden?). Wel weet ik dat hij vier dagen per week van dinsdag tot en met vrijdag om 07:15 richting de trein vertrekt om meestal rond 17:45 weer thuis te komen. Wat hij in de tussentijd uitspookt? Géén idee. Niet dat ik niet zo sociaal ben om na iedere werkdag de standaardvraag te stellen: ‘En, hoe was het op je werk?’ Maar de antwoorden die je daarop krijgt luiden vaak niet veel meer dan de korte eenlettergrepige keelklanken als ‘leuk’, ‘druk’, ‘goed’, ‘watetenwevanavond’.

En dat houdt me bezig. Niet zo constant als waarom cavia’s zo obees kunnen raken van slechts groenvoer, maar toch, het laat me niet los. Want hoe brengt hij zijn dag eigenlijk door? En met wie? Natuurlijk ken ik wel namen van collega’s en heb ik met enkelen zelfs wel eens een hand of een woord uitgewisseld. Maar wie ze verder zijn en hoe ze zich naast collega zijnde verder verhouden tot hem, daar heb ik geen weet van. Halen ze koffie voor elkaar of ieder voor zich? Wordt er uitgebreid bijgekletst over het weekend? Gelachen om grapjes van hem? Of is hij juist niet de kantoor lolbroek en lacht hij om grapjes van anderen? Wordt er wel gelachen? Of alleen hard gewerkt? En wat voor werk dan precies? Heeft hij vaste mailcontacten die hij wekelijks digitaal spreekt? En hoe ziet zijn bureau er eigenlijk uit?

Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb. Best vreemd als je samenwoont met iemand die je denkt helemaal, of in ieder geval voor een groot deel, te kennen. Want hoe goed ken je iemand als diegene zo’n 20 procent van zijn wekelijkse tijd in een vacuüm van het grootse mysterie doorbrengt?

Het zou zelfs zomaar kunnen dat hij om 07:15 helemaal niet naar zijn werk vertrekt, maar misschien wel iets heel anders gaat doen. Dat hoor je toch wel eens, van die verhalen van mensen die ontslagen zijn, maar nog jarenlang de schijn ophouden? Of misschien is hij wel helemaal geen projectmedewerker huisvesting, maar slijt hij zijn dagen als schipper op een veerpont. Of is hij mysterieshopper en moet hij in alle supermarkten de bloemkolen testen. Het zou zomaar kunnen.

In wezen zouden we allemaal een geheime droombaan kunnen hebben. Of een geheime minnares. Want wie weet wie er achter al die mailtjes over verhuisdozen verscholen zit. Of wie er ín die verhuisdoos zit.

Misschien is het maar goed dat we niet alles van elkaar weten. En dat werk uiteindelijk ‘gewoon maar werk’ blijkt te zijn. Een activiteit die leuk, druk of goed is en waarna je met een korte keelklank kan aanschuiven aan de gestoomde bloemkool in kerriesaus.