Je hebt mensen die liever niet in je blogs terecht komen. Die soms uit voorzorg bepaalde uitspraken voor zich houden, omdat ze bang zijn dat deze anders ‘verblogt’ worden. Mensen die roepen ‘als je dat maar niet opschrijft hoor!’ Of die zo paranoïde zijn, dat ze in ieder blog wel een stukje van zichzelf herkennen. Of van de buurman. Of van het kassameisje. (‘Zie je, ze schrijft ook over álles!’)

En dan heb je mensen zoals André. Mensen die stiekem niets liever willen dan eindelijk een keer in een van je stukjes genoemd worden. En iedere aanleiding aangrijpen om een situatie te creëren die zo van gebeurtenis naar papier vertaald kan worden. Waarna het tot hun grote teleurstelling helaas nooit gebeurd. Want ik ben een blogger. Een columnist voor mijn part. Geen ghostwriter. En kinderen die vragen…

Maar nu is het dan eindelijk zover. Het blog voor André. Wat André echter niet weet is dat dit blog dan wellicht vóór hem is, maar wel ook nog steeds ván mij. Want wie schrijft, die bepaalt. Zo is het nu eenmaal geregeld in de wereld van vrijeschrijverlarij.

Hier dus geen epistel over hoe André op ludieke wijze de huisraad van zijn bedrijf sleet aan stagiaires die na een lange werkdag niet alleen nieuwe indrukken mee naar huis namen, maar ook een volledig poppenservies. Ook zal ik het niet hebben over het feit dat zijn baard de enige reden is dat er binnenkort eindelijk een barbershop in ons dorp geopend wordt. Laat staan dat ik woorden ga vuilmaken aan zijn aandeel in het opruien van de kipfilet-gate, wat op zich al een heel blog waard is, maar waar ik u de details van zal besparen (tip voor André: Heb je al een kippiepan besteld voor de eerstvolgende bedrijfsborrel?)

Nee, mensen zoals André, die moet je niet gelijk geven wat ze willen. Die moet je observeren, bestuderen. De mooiste blogs liggen immers verscholen in de kleinste details. In die ene uitspraak, of dat onverhoedse moment waarin je als schrijver het verhaal als vanzelf voor je ziet verschijnen.

En als de baard dan getrimd, de kipfilet op en het poppenservies zonder brokken bij de stagiaires thuis is aanbeland…dan bedenk ik in de rij bij het kassameisje dat mensen zoals André voor één keer ook hun eigen podium verdienen. Niet op het moment dat ze het vragen, maar op het moment dat ze dit het minst verwachten. Op een zondagochtend bij het ontbijt.