“Zal ik je anders wat liedjes laten horen? Niet om oneerbiedig te klinken, maar als je er nu toch bent, kan ik net zo goed ‘misbruik’ van die situatie maken.”

Ik moet lachen. En aangezien ik van de week nog ergens heb gelezen dat het goed voor je is om af en toe iets impulsief te doen, ga ik ervan uit dat een impulsieve uitnodiging aannemen in dit geval ook telt. Ik laat me in de naam der kunst misbruiken. Vooruit dan maar.

“Ik heb me opgegeven voor het kleinkunstfestival. Tien minuten moet het duren. De liedjes heb ik wel, maar ja, je moet tussendoor natuurlijk ook nog wel een beetje iets zeggen. En ik ben nou niet direct het cabaret-achtige type als je begrijpt wat ik bedoel.”

Grappig vind ik het, als mensen die je amper kent, bevestiging vragen op wie of wat ze al dan niet aan persoonlijkheid zijn. Ik probeer me in te beelden hoe een cabaret-achtig type eruit zou moeten zien. Alsof deze mensen allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn en als IKEA-bouwpakketten op een podium worden aangeleverd. Zou hij uit de cåbårøt serie kunnen stammen? Of is het toch meer een degelijk eiken type?

“Ooit heb ik wel eens meegedaan. Aan een liedjeswedstrijd. Ik heb zelfs nog een derde prijs gewonnen. Maar ja, toen was ik 27. De muziek was mooi, maar een carrière door mijn omgeving meer gewenst. Dus speelde ik het spelletje mee. Als afdelingschef, als ICT-consultant. Rollen die ik aannam, maar die me niet pasten. En nu ben ik over een paar weken werkloos. Misschien is dit wel een sein van boven. Ik weet het niet.”

Ik weet het. Dit is een degelijke eiken houten tafel, die liever een IKEA-kast had willen zijn. Of nee, nog beter, een zelfgemaakt meubelstuk. Verrast door zijn openheid vraag ik me af hoe het met mijn eigen meubelstatus staat. Misschien ben ik wel meer een klapstoel. Zo een die van alles doet en overal komt, maar nergens lang genoeg blijft staan om echt indruk te maken.

“Jij doet ook veel verschillende dingen hè? Treed je ook op?”

Ik benoem dat mijn klapstoel wel hier en daar op wat plekken heeft gestaan. Een amateurtoneelclubje hier, een zanglesje daar, beetje presenteren, wat schrijven. Maar echt optreden? Misschien kom ik daar toch wat sloophout hout tekort voor. Of net dat ene IKEA-schroefje. Waar ik makkelijk iets anders voor had kunnen verzinnen, als ik maar…

“…gewoon zou durven. Ik denk dat dit is wat me altijd heeft tegengehouden. Maar wat heb ik nu te verliezen? Niks toch? Ik heb me dus maar gewoon ingeschreven en zie wel waar het schip strand. Aan ‘had ik maar’ heb ik niets. Nu is nu en je weet nooit hoeveel tijd je gegeven is, dus ga ik er maar gewoon voor.”

Met mijn klapstoel onder mijn arm stap ik weer naar buiten. Een onverwachts moment van misbruik doet me beseffen dat het aan mijzelf is om al dan niet het ‘slachtoffer’ van de stoel uit te hangen. Ik kan me bij mijn lot neerleggen óf…gewoon zelf met dat bouwpakket aan de slag gaan. En ook al mis ik hier en daar wellicht nog een schroefje, wie aan de weg wil timmeren, zal spijkers met koppen moeten slaan.