Donderdagochtend. Iets na half negen. Op het station. Sinds we in januari een klein autootje hebben gekocht, komt het niet vaak meer voor dat ik met de trein reis. Iets wat ik soms stiekem best wel jammer vind. Niet alleen vanwege het fijne snooze-moment ’s ochtends met een krantje, maar ook vanwege de bijzondere gesprekken die je soms opvangt. Hoe eenvoudig ze in eerste instantie ook lijken.

“En, wat doet jouw man nou ook alweer voor werk?”
“Jeroen? Oh, die ehh….is enterprise content management consultant. Iets met business en computers. Je kent het wel.”
“Oh ja. Nou. Leuk!”

Ik zie de vrouw naast me meewarend glimlachen. Ze heeft overduidelijk géén idee wat haar zojuist is verteld, maar doet net als haar gesprekspartner alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat je partner enterprise content management consultant is. En dat niemand eigenlijk enig idee heeft wat die functie dan in godsnaam mag betekenen.

Want wat weten we eigenlijk van het werk dat onze partners doen? Los van het feit dat werk tegenwoordig gepaard gaat met de meest ingewikkelde functienamen (zou er ook iemand zijn die als werk heeft om die te verzinnen? – De content business copywriting function name base maker?), wat weten we überhaupt over wat die dure namen allemaal inhoudt?

Vroeger was het simpel. Als iemand je vroeg wat je vader deed, dan was hij bakker, bankier, timmerman of piloot. En of je nu vooral brood bakte of meer taartjes versierde, of dat je een straaljager bestuurde of een boeing 747, dat maakte niet uit. Je wist in essentie wat iemand deed en dat leverde eigenlijk nooit ongemakkelijke gesprekken op (tenzij je vader bordeelhouder was).

Maar nu? Mag je al blij zijn als je zélf weet wat je eigenlijk doet. Of dat aan anderen uit kan leggen. Zo zouden mensen bij mijn functie als cultuurcoach wel eens ten onrechte kunnen denken dat ik bij schilderklasjes met een spandoek langs de lijn sta te roepen (‘Kom op Kirsten, pak dat perspectief!’) Wat het ook niet makkelijker maakt is dat de ene cultuurcoach de andere niet is. Net zoals de ene facilitaire medewerker eigenlijk gewoon een schoonmaker of klusjesman is en de ander iemand die verhuizingen regelt op een Universiteitsfaculteit.

Dat laatste weet ik toevallig omdat mijn vriend dat doet. Projectmedewerker huisvesting heet zoiets. Of facilitair manager. Wist je trouwens dat de opleiding Facilitair Management tot zo’n 15 jaar terug terug Toegepaste Huishoudkunde heette? Eigenlijk is mijn vriend dus gewoon een afgestudeerde huisman. Misschien moet ik dat de volgende keer tijdens een stationsgesprek eens vertellen. Kom ik er misschien ook achte dat Jeroen in plaats van enterprise content management consultant stiekem gewoon computerverkoper is.