Ik ben de laatste tijd een beetje in een recalcitrante bui. ‘Kun je wel eens hebben’, zou je zeggen. Ware het niet dat ik mezelf altijd heb ingeschat als een gehoorzaam en weinig tegendraads persoon. Iets met conflictvermijding wellicht. Ruzie maken is niet mijn sterkste kant en ik moet eerlijk bekennen dat ik als braafste meisje van de klas nog nooit een hoek of gang heb gezien, laat staan een directeurskamer of slechte aantekening op mijn rapport.

Het ‘ergste’ wat ik ooit heb gedaan is samen met een vriendinnetje stiekem het half gebouwde nieuwe gemeentehuis insluipen, daar de achtergelaten banaan van een bouwvakker op het raam smeren en restjes cement van de betonnen trap af laten lopen. Ik hoef niet te vertellen dat deze ‘vergrijpen’ niet mijn idee waren en dat ik na afloop nog weken met hartkloppingen slecht geslapen heb omdat ik bang was dat de politie met een vinger-afdruk-bewijs bij mij op de stoep zou staan. Iets wat uiteraard nooit is gebeurd (de politie heeft wel wat beters te doen dan het opsporen van banaan-smeerders), maar mijn ouders heb ik het (tot nu toe) nooit durven te vertellen (‘Sorry pap en mam!’).

Ook nu kan ik er weinig anders van maken dan dat ik een verantwoordelijk persoon ben, dat nog steeds braaf haar afspraken nakomt (en behalve op haar brood nooit meer ergens anders bananen op heeft gesmeerd). Best saai, als je het mij vraagt. Maar soms, heel soms, borrelt het een beetje. Dan krijg ik zin om tegen hokjes aan te schoppen en op alle ‘A’s die iemand zegt gewoon lekker keihard ‘B’ te roepen. Modder gooien, cement smijten en vooral lekker niet doen wat er wordt gezegd.

Het probleem is echter dat mijn recalcitrante ik vaak alleen stampvoetend door het leven gaat in de veilige omgeving van mijn eigen huis. Of raaskalt tegen mensen bij wie ik zonder consequenties even licht ontvlambaar kan zijn. Dan laat ik even vol ornaat mijn Spaanse temperament zien, om vervolgens met de banaan veilig weggestopt in mijn tas de werkelijke confrontatie aan te gaan.

En toch leer ik het af en toe een beetje. Om conflicten niet altijd te vermijden, maar ze soms ook gewoonweg aan te gaan. Omdat lief, leuk en aardig wel lief, leuk en aardig is, maar je niet altijd brengt daar waar je wil zijn.
En hoewel ik wellicht nooit het stoerste meisje van de klas zal zijn, of degene met de grootste bek, zal ik mijn recalcitrante ik wat vaker de ruimte geven (en stiekem hopen dat het bananenincident bij deze al is verjaard).