“Ik vind het bij die mensen altijd zo lastig mijzelf te zijn! Ik kom dan gewoon totaal niet uit de verf!”

Het is zondag. Eind van de ochtend. De eerste mooie dag van het jaar. Naast mij zitten twee meiden aan een glas witte wijn. Dat doen die eerste zonnestralen met je. Ze zorgen ervoor dat je opbloeit en toleranter wordt ten opzichte van alcohol voor het middaguur. Een kleine gedaantewisseling. Winterjas uit, zonnebril op. Proost!

Terwijl ik de zomerversies van de (ik gok) mid-twintigers aanhoor en hun conversatie volg over het al dan niet jezelf zijn bij je schoonouders, vraag ik me af wat dat eigenlijk precies is: jezelf zijn. We roepen het te pas en te onpas (‘Goh, die is ook lekker zichzelf’, ‘Meid, doe niet zo gek, wees toch lekker jezelf!’), maar wat het nou eigenlijk is, God mag het weten!

Want, zijn we in essentie niet altijd en overal gewoon onszelf? Los van het feit dat ik niet zo goed zou weten wie ik anders zou moeten zijn (en dat ik buiten een transformatie van winter- naar zomerjas de weg naar de superheldencape nog niet heb gevonden), zijn er weinig andere opties dan het aanbieden van je eigen persoon. In meer of mindere mate. Dat wel.

Want hoewel we weinig andere keuze hebben dan het zijn van onszelf, zijn we lang niet altijd de beste versies die we kunnen aanbieden. En dat is precies waar het om draait. ‘Lekker jezelf zijn’, betekent eigenlijk niets anders dan ‘de allerleukste versie van jezelf laten zien’. De versie waarin je je ontspannen, vrij en blij voelt. Zoals met je beste vriendin op een terras met een wijntje.

Maar hoe zit dat dan met die andere versies? Die versie van de onzekere stagiair op een nieuwe werkplek? Die van aandachtstrekker op dat ene feestje? De mokkige versie bij  je vriend op de bank? Of de beleefde versie bij je schoonouders op visite?
Ook die ben je allemaal zelf. Misschien niet op de manier zoals je zou willen zijn. Maar je bent het wel. Het is de manier waarop jij reageert in een bepaalde omgeving of een bepaalde situatie.

Afhankelijk van de omgeving waarin we ons bevinden, vervullen we met ons eigen ikje steeds een andere rol. Een ik zie zich op zijn gemak voelt, een ik die het liefste door de grond heen zou zakken. We zijn a bitch, a lover, a child, a mother, a sinner, a saint…. Kortom, in wezen zijn we allemaal zo schizofreen als de pest.

En dat is niet erg. Dat siert ons als mens. Maakt ons boeiend, intrigerend, soms onbegrijpbaar. Maar altijd onszelf. Want dat is wie wij zijn. In de zon. Op het terras. Met een wijntje. De allerbeste versie die we ons maar kunnen wensen.