De meeste mensen hadden het niet verwacht. Als zelfs je oma zegt “Nou, die had ik even niet zien aankomen!”, dan weet je dat het met het verrassingseffect wel goed zit.

Het was dan ook een impulsief besluit. Een aandoening waar ik wel vaker last van heb, maar in dit geval is het besluit het daadwerkelijk te doen wel eentje met redelijk grote gevolgen. Ik bedoel, als er een recht bij te pas moet komen om het impulsieve besluit ongedaan te maken, dan weet je dat je het over iets anders hebt dan een vliegticket naar Thailand.

En natuurlijk hadden we het er wel eens over gehad. Een beetje lacherig. Als een grapje. Zoals je het ook wel eens hebt over ‘Wat als we een miljoen zouden winnen?’ Zo’n geval van: Leuk om over te hebben, maar de kans dat het echt gaat gebeuren is erg klein.

Tot die afgelopen zondagavond op de bank. Terwijl mijn wederhelft nog een beetje lag bij te komen van zijn romantische uitstapje de avond ervoor, kwamen we er ineens op. Hoe, geen idee, maar ineens hoorde ik mezelf op de toon van mijn moeder zeggen dat het ‘wellicht wel eens handig was om samen iets vast te leggen’. Een uurtje opties, vormen en manieren googelend later, was het eigenlijk duidelijk. Onder het mom van: als ik nu doodval is het wel zo aardig als jij hier gewoon mag blijven wonen, kwam het T-woord ter sprake. Eerst ouderwets lacherig (“Zou wel een stunt zijn als we dit doen zeg!”), maar naarmate het gesprek vorderde leek de grappenkant ineens een serieuze kant te krijgen. Zo serieus dat we elkaar op een gegeven moment aankeken en zeiden: “Zullen we het dan maar doen?”

Zullen we het dan maar doen.
Dat die zes woorden tot één van de meest bizarre telefoongesprekken uit mijn leven zouden leiden, had ik iets meer dan een week ook niet kunnen vermoeden. Maar toch zat ik daar nu, aan de telefoon, met de gemeente, onze TROUWdatum te plannen! Echt, ik voelde me alsof ik 12 jaar was en voor de grap de Kindertelefoon belde. Of ik even de achternaam van mijn aanstaande kon spellen. Hoe kom ik zo volwassen ineens?

Dat ook onze ouders de bevestigingsbrief drie keer moesten lezen voordat het bericht eindelijk tot ze doordrong, zegt wel iets over het bedrag dat ze ingezet hadden op de kans dat we ooit nog zo’n besluit zouden maken. Het mooie aan zo’n een kleine winkans is wel, dat als je dan toch ineens die prijs pakt, het ook wel echt meteen de jackpot is.

Maar zoals kersverse miljonairs betaamt, moeten we zelf nog een beetje wennen aan onze nieuwe sociale status. Niet dat we nu al spijt hebben van het kopen van het lot. Maar dat de prijs die we hebben gewonnen, stiekem groter is dan we hadden kunnen denken. Want hoewel oma vast niet zal begrijpen dat we met onze jackpot voor een gratis optie zonder poespas kiezen, weten wij dat we impulsief hebben gekozen voor de beste hoofdprijs die er is: een spontaan feestje voor de liefde. En dat, is bijna net zo leuk als een ticket naar Thailand!