“Jij bent echt een beetje een hippie hè!”

Mijn zusje kijkt mij, maar vooral het waszakje gevuld met bananen, vol geamuseerde verbazing aan. We zijn samen boodschappen aan het doen (iets wat net zo sporadisch voorkomt als dat mijn zusje bananen in een wasnetje ziet), en het blijkt dat we er qua boodschappen-etiquette nogal verschillende gewoontes op na houden. Daar waar ik het vreemd vind dat zij twee avocado’s in een plastic tasje stopt (“Die worden gewoon per stuk afgerekend!”), snapt zij niet waarom ik zo nodig eenzame bananen moet redden.

Want dat doe ik. Zielige banen rapen en ze behoeden voor een ondergang in de afvalbak. Sinds ik een keer een interview heb gehad met iemand over voedselverspilling en te horen kreeg dat als je ook maar één klein ding goed wil doen, dit eenzame bananen redden is (“Iedereen wil een mooie tros, maar die losse bananen wil niemand. Die worden aan het einde van de dag dus gewoon weggegooid”), ben ik een ware Chiquita-activiste geworden.

En alsof het redden van die gele stakkers nog niet genoeg is, gaan ze dus ook nog eens netjes in een stoffen waszakje. Net zoals de tomaten, de appels, de kiwi’s en de peren. Alles om de plastic soep te voorkomen. En door je zusje bestempeld te worden als hippie.

Ruzie hebben we niet vaak, maar eenmaal bij de kassa lijkt onze love, peace and happiness toch bijna even in duigen te vallen. Daar waar ik gewend ben een hele riedel aan nee’s af te werken (Bon? Nee. Zegels? Nee. Punten voor de bestekset? Nee.), zegt mijn zusje volmondig op alles ja. We zien de kassière even vertwijfeld kijken, maar dan toch de bon, de zegels en de besteksetpunten aan mijn zusje overhandigen. “Ja hallo, jij kan dan wel leuk bananen redden, maar ík wil graag zien of ze de bonus op die bananen wel hebben verrekend. Iemand zal ook onze portemonnee moeten redden hè!”

Gezamenlijk lopen we met de winkelwagen naar de uitgang. De koopjesjager en de hippie. We gaan zo een heel verantwoord bananenbrood maken. En dat voor maar 99 cent per kilo!