Er schijnt één foto te zijn waarop je het al kon zien. Ik ben een jaar of twee en sta met mijn vaders schoenen aan driftig voor het hekje van onze achtertuin. Boos dat ik niet naar buiten mag. Naar de grote weidse wereld. Daar waar alle grote avonturen en verre horizonnen verborgen liggen.

Op mijn elfde riep ik dat ik later in het buitenland wilde studeren. Op mijn achttiende vertrok ik met het vliegtuig voor een jaar naar de andere kant van de wereld. Groen als gras. Maar het enige dat ik zag, was eindelijk dat gras van de buren. En ja, dat was groener. Misschien nog wel groener dan dat ik me driftig op die ene foto had voorgesteld.

Eenmaal het tuinhek door had ik de smaak te pakken. Ik ontdekte dat er niet één nieuwe weg buiten op mij lag te wachten, maar wel honderden, duizenden nieuwe wegen en avonturen. Spannend, nieuw en soms misschien een beetje eng, maar mijn nieuwsgierigheid was groter dan mijn angst en mijn wil om te ontdekken groter dan de veiligheid om te blijven.

Zelfs wanneer het niet altijd leuk was. Zelfs als ik eens huilend aan de telefoon hing omdat ik me eenzaam voelde. Of kotsend boven de wc hing van een verkeerd gevallen curry. Of gewoon een rotdag had en een fatsoenlijker gesprek wenste dan de standaard oppervlakkige ‘Hey hello, where are you from, where have you been’ gesprekken. Hoe shit ik me op zo’n moment ook voelde, geen vezel in mijn lijf die eraan dacht om mijn vaders schoenen uit te trekken en op comfortabele sloffen huiswaarts te keren.

Als je me vraagt waarom, kan ik je geen antwoord geven. Is het een manier van vluchten? Een hang naar avontuur? Nieuwsgierigheid naar nieuwe werelden? Rebelleren tegen de comfortzone? Waarschijnlijk een mengelmoes van allemaal. Maar waarom mijn zusje op haar verlanglijstje een babypop zette hebben en ik voor mijn verjaardag een lichtgevende wereldbol te wilde hebben, dat is iets dat wellicht niet in woorden is uit te leggen, maar een voldongen feit is dat ergens in je lijf verstopt zit. Noem het rugzak-dna versus trolley-dna. Het een niet beter of slechter dan het ander. Gewoon een andere connectie die ervoor zorgt dat vieze hurktoiletten je doen denken aan avontuur in plaats van aan de hel op aarde.

Het is als een kriebel die ontwaakt zodra je overkant van het hek kunt ruiken en een jeuk die pas gestild wordt als je een stap buiten het hek hebt kunnen zetten. Om er vervolgens achter te komen dat krabben vraagt om meer krabben en dat één stap onvermijdelijk leidt tot meer stappen.

Het is niet dat het aan deze kant van het hek niet mooi is. Dat is het zeker. Het is alleen dat de wereld aan de andere kant van het hek zo groot is. En dat het als een klein kind vraagt om aanschouwd, bewonderd en ontdekt te worden. Op slippers, comfortabele sloffen, of – als het even kan – in je vaders grote schoenen.