Ding. Dong.
“Dames en heren. Door een sein- en wisselstoring is er op dit moment geen treinverkeer mogelijk van en naar Utrecht. We weten nog niet hoe lang dit probleem gaat duren, maar excuseren ons voor dit ongemak.”

“Gloeiende, gloeiende! Heb je dat weer! Ook altijd hetzelfde liedje met die kut-NS!” Met een verhit hoofd komt een man de stationssupermarkt binnengestormd. “Een kop koffie dan maar. Juffie, is er al gratis koffie? Of er al gebeld is voor gratis koffie. Seinstoring weet je wel. En ik kan wel een cappuccino gebruiken kan ik je zeggen.”

“Pfff…heb je weer zo’n Hollander.” Het meisje van de broodjesafdeling overhandigt met een verveeld automatisme de warme ingepakte croissants aan haar collega die ze netjes in de rekken met de te dure prijzen legt. “Het lijkt wel steeds erger te worden. De omroeper is nog niet klaar met zijn bericht of er staan al rijen mensen voor de kassa om gratis koffie te bedelen. Vorige week nog. Met die grote storing. Echt, ik geloof dat het hier nog nooit zo vol heeft gestaan! En ik maar koffie bijvullen. Trouwens, dat was ook wel weer lekker zeg. Jessica, je weet wel, die nieuwe. Nou, ik vraag me af wie die heeft aangenomen. Kassa draaien lukt nog wel, maar een beetje vooruit denken, ho maar. Zeg ik tegen haar: vul de melk even bij, want volgens mij is ie bijna op. Vult ze alleen de melk bij en kijkt ze niet ook nog even of de koffie misschien wel aangevuld kan worden! Ik bedoel, dat is toch logisch? Laatst ook al. Met het scannen van de acties. Vergeet ze de helft en kon ik alsnog de rest doen. Nou mooi niet dus hè. Ben lekker naar huis gegaan. Alsof ik niet wat beters te doen heb dan andermans rotzooi op te ruimen. Dan maar een keer geen verse croissants hoor. Heeft Mandy ook eens wat te doen. Heb je die trouwens wel eens broodjes zien smeren? Te. Erg. Volgens mij weet ze niet eens hoe ze fatsoenlijk een mes moet vasthouden!”

“Dat is dan zeven euro vijfennegentig alstublieft.” Met de mond nog half vol rekent de dame bij de kassa 5 witte chocoladerepen af. En een flesje cola. “Gaat het zo mee mevrouw?” De vrouw knikt en stopt het flesje en de repen in de ruime zakken van haar jas. Maar niet alvorens ze daar eerst nog de andere helft van het croissantje en de gevulde koek heeft uitgehaald. Wie bewaart, die heeft wat. En als je dan toch op het station moet wachten, dan liever die tijd nuttig besteden. Niks erger dan een knorrende maag op een leeg perron.

“Geen sojamelk? Bij jullie supermarkt op Schiphol hebben ze dat al wel. Ja, gewoon uit de automaat. Maar nee, dankjewel, dan een gewone groene thee alstublieft. Bij die automatenmelk weet je maar nooit wat erin zit. En het leven is al kort genoeg, nietwaar? Haha!”
De man achter de vrouw fronst. Is het haar opmerking of de sterke parfumlucht die ze verspreid? Een fris luchtje is lekker, maar je kan het ook overdrijven. Het lijkt hem overigens ook niet het type voor een zware odeur. Of combineert sojamelk tegenwoordig ook gewoon met Chanel in plaats van alleen met geiten wollen sokken? Het ruikt in ieder geval beter dan die weeïge geur van net niet vers afgebakken croissants. Hij vraagt zich soms toch af of ze die acties en aanbiedingen wel elke dag verversen.

Ding. Dong.
“Dames en heren. Over enkele minuten komt voor u binnen rijden op spoor 2, de intercity naar Utrecht. Nogmaals excuses voor het ongemak. Het treinverkeer zal zo spoedig mogelijk weer volledig hervat worden. Wij wensen u nog een prettige reis.”