“Nou, ik mag dan misschien wel vijftig zijn, van binnen voel ik me gewoon nog steeds dat jonge meisje van achttien.”

De vrouw kijkt me triomfantelijk aan.
‘Onzin’, denk ik. ‘Je kan wel leuk zeggen dat je je diep van binnen nog achttien voelt, maar de waarheid is dat je gewoon vijftig bent en zo zie je er eerlijk gezegd ook uit. Jij bent oud en ik ben jong en als je dat niet kunt accepteren dan ben je eigenlijk gewoon een beetje zielig.’

Je jonger voelen dan je bent. Op je achttiende is dat iets waar je je niets bij voor kunt stellen. En überhaupt ook niets van wil horen. Nooit hoor je een achttienjarige zeggen: “Nou, ik mag dan misschien wel achttien zijn, van binnen voel ik me nog steeds dat kind van elf.” Nee, achttien zijn is de heilige graal. Als je dat bent, dan draag je dat met trots. En daar moeten vijftigers met hun ‘leeftijd is slechts een getal’ gewoon vanaf blijven. Net zoals al die andere dertigers, veertigers en zestig-plussers die denken dat er ook voor hen nog wel een slokje in de beker zit. Ja dahag! Jullie hebben je portie al gehad. Leeg is leeg. Get over it and move on!

Totdat je zelf ineens vlak voor ‘the big Three-O’ staat. En dat je denkt: ‘Dertig? Dértig?! Maar ik voel me nog helemaal geen dertig! Dat kan niet! Ik ben nog helemaal niet oud en volwassen! En dat wil ik ook nog helemaal niet! Ik voel me jong. Ik voel me nog een meisje. Geen vrouw. Geen dertig. Maar – juist, jawel – achttien.’

En dan, ineens, begrijp je het. Begrijp je die vrouw van vijftig die zich ondanks haar rimpels en eerste grijze haren diep van binnen nog steeds die brunette van achttien voelt. De brunette die aan het begin van haar leven staat. Met één been in volwassenheid en één been nog in de onbekommerde naïviteit van een puber. De vrouw die tegelijkertijd ook nog steeds een meisje is. Gewoon, omdat het kan. En omdat ouder worden niet meteen ook ouder zíjn hoeft te betekenen. Je jasje mag dan gedurende de jaren kreuken, krimpen of vervalen, de inhoud blijft hetzelfde. Een beetje ouder, een beetje wijzer, maar verder nog steeds jij. Achttien, achtentwintig of achtenvijftig.

Toch grappig dat je juist ouder moet worden om te kunnen begrijpen dat iedereen voor altijd achttien kan blijven.
Over drie dagen word ik dertig. Dan ben ik al twaalf jaar lang geen achttien meer. Maar hoewel mijn beker misschien dan leeg mag zijn, als het aan mij ligt zit mijn fles nog steeds halfvol. Proost dus op het leven. En op het feit dat leeftijd slechts een getal is. Eén getal. Achttien.