Ik heb mezelf lange tijd gezien als een redelijk en rationeel persoon. Een denker. Een geordend en opgeruimd type. Een braverik. Als iemand die volgens het boekje leert, nooit te laat is met huiswerk, regels ziet als regels en – uit angst voor straf voor het niet nakomen van die regels – alles ook netjes en gedwee opvolgt.

Sinds kort ben ik er echter achter dat naast die redelijke kant ook een ander persoon schuilt in mij. Een duistere duivel die al heel mijn leven op mijn linkerschouder zit, maar naarmate ik ouder word steeds vaker het duel aangaat met de brave engel gevestigd op mijn rechterschouder. En met succes. Wanneer de duivel namelijk eenmaal de kop op steekt, is er weinig houden meer aan. Al mijn rationeel denken wordt in één klap weggevaagd en het enige wat overblijft is een onomkeerbare adrenaline, die als een spannende achtbaanrit door mijn aderen stroomt en mij dingen laat doen waar je in normale toestand nog wel even over na zou denken (om dan alsnog te besluiten dat het beter is om het niet te doen).

Waar ik aan lijd? Aan een hardnekkige vorm van impulsiviteit. Een blinde vlek op mijn hersenen veroorzaakt door overmatig enthousiasme gecombineerd met een stukje grootheidswaanzin. Op het moment dat mijn duivel namelijk snode plannetjes in mijn oor begint te fluisteren, kan ik niet anders denken dan: “Jaaaa! Doen! Te gek! Gaaf! Yolo! Laat het groots en meeslepende leven maar komen!” Om tegelijkertijd totaal te vergeten wat voor gevolgen dit besluit wel niet kan hebben op allerlei zaken die op dat moment tot nog minder dan bijzaken van randzaken van futiliteitszaken zijn gebagatelliseerd.

Zo kan het dus gebeuren dat bij het oriënteren voor een reis ik per ongeluk uit nieuwsgierigheid al op het knopje ‘boeken’ druk, waarna ik heel snel op mijn spaarrekening moet kijken of ik überhaupt wel geld heb voor 2 maanden Azië. Of dat ik tijdens zangles heel enthousiast mijn vinger in de lucht steek dat ik best in mijn eentje een stukje durf zingen, om er dan eenmaal voor de groep achter te komen dat dit toch echt wel anders is dan meezingen met een YouTube filmpje. Achteraf bedenken dat een racefiets wel handig is als je spontaan besluit mee te doen met een triathlon? Ook zoiets. Net zoals een bejaarde kat in huis nemen zonder eerdere kattenervaring. Een trip naar Stockholm boeken als je net werkloos bent geworden (vliegtickets…altijd tricky business bij mij). Ja zeggen op nóg een vrijwilligersbaantje omdat het je zo leuk lijkt. En ga zo maar door.

De bijnaam van mijn duivel is ‘Mister Enthousiast’. Hij weet de dingen precies zo te draaien dat ik overal als een blije stuiterbal tegenaan spring om daarna in sommige gevallen keihard door mijn engel (Misses De Nuchterheid Zelve) teruggekaatst te worden in het land van de werkelijkheid en de redelijkheid.

Toch moet ik zeggen dat ondanks dat mijn duivel soms wat meer het advies van mijn engel mag proberen over te nemen, ik stiekem heel erg blij ben met deze ‘duistere’ kant in mij. Het zijn die vlagen van verstandsverbijstering die ervoor zorgen dat ik niet blijf hangen in de serieusheid van het leven. Dat mijn brave ik soms even wakker wordt geschud en ervan bewust wordt gemaakt dat tussen al die beren op de weg ook heel veel vrolijke konijntjes lopen. Niet dat al mijn impulsieve besluiten op dat moment altijd even handig zijn (een nieuwe baan binnen 2 weken in de proeftijd opzeggen zonder verder iets van inkomen achter de hand te hebben).Maar liever af en toe een beetje ‘oeps’ dan nooit in je leven echt wat soeps.

Want dat is wat ik wel heb geleerd: hoe sterkt mijn duivel ook is, maar engel staat altijd klaar om mij op te vangen als het nodig is. Soms iets te laat, soms net op het nippertje, maar altijd met een knipoog naar mijn duivel, want zonder elkaar kunnen ze niet.