“Ik denk dat het soms maar goed is dat je een nuchter iemand naast je hebt. Anders zat je in al jouw impulsiviteit nu vast ergens in een woonplaats die je niet kent op een woonboot met zes asielkatten, er niet over nadenkend dat de reis die je weer eens spontaan hebt geboekt niet echt samenvalt met alle andere dingen waar je weer eens ja tegen hebt gezegd.”
Ik kijk mijn moeder aan en probeer te zoeken naar een weerwoord op deze fijnzinnige uiteenzetting, maar kan er eigenlijk niet anders van maken dan dat ze gelijk heeft. En dat een woonboot met 6 asielkatten me ineens niet eens zo’n heel erg verkeerd plan lijkt.
Ja, ik ben inderdaad zo nu en dan ‘een beetje impulsief’ (zoals mijn moeder dat zo mooi zegt). En ja, ik heb inderdaad zo nu en dan (lees: regelmatig) dat ik ineens iets in mijn hoofd heb en het dan ook echt NU moet gebeuren. Noem het enthousiasme. Noem het naïviteit. Ik noem het een soort vrolijke kortsluiting waarbij je van tevoren niet goed kunt inschatten wat de gevolgen zullen zijn.
Eerst doen, dan denken. Misschien is het wel gewoon een programmeringsfoutje. dat ik ben geboren met een hart groter dan mijn verstand. Zoals die keer dat ik een zielige kat op Facebook zag staan die een huisje zocht en ik een week later dus een demente oude kater van 13 jaar in huis had terwijl ik nog nooit voor een miauwend beest had gezorgd. Gelukkig bleek het met de dementie van ‘opa’ wel mee te vallen en blijkt een kat naast eten en drinken eigenlijk vooral liefde en aandacht nodig te hebben.
Niet dat mijn impulsiviteit mij niet soms ook keihard met mijn kop tegen de muur laat lopen. Zoals toen ik iets te snel ‘ja’ zei tegen een samenwerking die uiteindelijk niks bleek te zijn, een ticket naar Indonesië kocht terwijl ik eigenlijk het geld helemaal niet had voor zo’n reis, of een baan aannemen en daar uiteindelijk na een week weer vertrekken omdat die switch naar reisbureauconsulente toch niet echt een heel erg goed idee bleek te zijn.
Punt is dat veel dingen van tevoren vaak zo’n goed idee lijken. En dat ik dan gewoon even ergens een laatje mis waar ik zo’n idee dan eventjes in zou kunnen parkeren, in plaats van dat ik als een dolle mijn op hol geslagen hart volg. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat mijn kortsluiting vaak ook wél leuke verrassingen oplevert.
Zoals vanochtend. Toen ik wakker werd met ‘Mijn haar moet eraf. Nu!’
Met mijn hoofd nog onder het dekbed maakte ik om 7:15 online een afspraak en vijf uur later stond ik buiten met een gehalveerde coupe. En een big smile.
In gedachten zie ik mijn moeder aan de overkant van de tafel haar hoofd al schudden. Gelukkig is meneer nuchter wel wat gewend. Bij gehalveerd haar is de stekker zo weer in de stop gestoken. En zolang het bij één kat en een incidenteel vliegticket blijft, strijkt meneer over zijn hart en zijn de gevolgen voor het verstand nog wel te overzien.
Meisje Nooit Genoeg 