We zitten tegenover elkaar.
Zij: Getrouwd, een kind en hoogzwanger van de tweede.
Ik: Samenwonend. Een kat en twee cavia’s.
De verschillen zijn groot. Niet alleen door het feit of we wel of geen witte jurk aan hebben gehad. Of dat we bewust kiezen voor de optie luiers versus kattenbak. We zijn twee types aan één keukentafel. Zij altijd thee. Ik soms ook koffie. En bevriend. Al bijna 20 jaar lang.

Het is best een gek iets: vriendschap. Kies je vrienden uit of komt zoiets gewoon op je pad? En waarom raak je met de één wel bevriend en met de ander niet? Het zijn vragen die me soms best wel kunnen fascineren. Op papier zijn mijn vriendin en ik namelijk totaal geen materiaal waar je samen een huis mee zou bouwen. We zijn stukjes van een verschillende puzzel en toch passen we blijkbaar bij elkaar.

Alhoewel ik eerlijk moet toegeven dat dit niet altijd zo is geweest. Toen ik op mijn elfde als nieuweling in de klas kwam, werd ik door diezelfde vriendin verre van beschouwd als potentieel vriendschapsmateriaal. Een strebertje, iets te vrolijk en kleurrijk, met ook nog eens een voorliefde voor toneelstukjes. Moet je aankomen in een klas waar het motto ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ hoogtij vierde en het merendeel het liefst decorstuk wilde spelen in de schoolmusical.

En toch kwam het drie jaar later goed. Zelfs toen dat kleurrijke meisje wegens een puberale fase van alternatiefheid paarse wijde broeken begon te dragen (what was I thinking?) en de vriendin het liefst zo onopvallend mogelijk haar liefdes uit de hogere klassen probeerde te bespioneren. Er bleek, onder die laag verschil, warempel ook nog ergens een klik te zitten. Een goede zelfs. Misschien een ietwat ongewone, maar wellicht juist daardoor extra sterk.

En daar waar sommige vriendschappen vervagen, mensen uit elkaar groeien of soms zelfs ruzie ontstaat, bleek onze band ‘de tand des tijds’ steeds maar weer te doorstaan. Zelfs toen ik op reis ging, jij thuis bleef, ik in een andere stad ging studeren, jij je huidige man leerde kennen, ik weer op reis ging, jij trouwde, ik nog één keer op reis ging, jij een kind kreeg, ik ging samenwonen… We zagen elkaar niet altijd even vaak, maar als we elkaar zagen was het goed. En was er verder geen uitleg nodig.

En toch blijft het me verbazen. Verwonder ik me soms. Ben ik benieuwd waar het hem nou in zit. Waarom die ene vriendschap stand kan houden en die ander niet. Zelfs al veranderen dingen, of blijven ze juist hetzelfde. Wat zijn de voorwaarden voor een klik? Of zijn die voorwaarden ook steeds weer variabel? Als ik naar een aantal van mijn vriendinnen kijk zou ik zeggen van wel. Die zijn namelijk – net zoals die ene vriendin en ik – zo verschillend als wat. Ben ik nou zo schizofreen of heb ik gewoon graag ‘in ieder stadje een ander schatje’?

Hoe langer ik erover nadenk hoe verder ik mij van het antwoord lijk te verwijderen. Misschien moet je de magie van ‘de klik’ gewoon helemaal niet willen doorgronden. Is het iets moois dat soms zomaar ontstaat, soms langzaam groeit en soms uit een verrassende hoek komt. En maakt het helemaal niet uit hoeveel hetzelfde of anders je bent. Zolang je die gelijkheid of dat verschil gewoon accepteert zoals deze is. Dat is de magie waar je zelf aan kunt werken.

En dus zitten wij. Samen. Aan de keukentafel. Thee, koffie, chocola. Ik aandachtig luisterend naar haar verhalen over de verloskundige. Zij meelevend met mijn aankomend debuut als kleurrijk triatleet. Verschillend zijn we nog steeds. Bevriend ook.