‘Hé, dit is in Veenendaal opgenomen!’, roep ik verheugd.

Vijf minuten later maakt de verheuging plaats voor schaamrood op mijn kaken.
In shock kan ik alleen maar denken: ‘Shit, dit is in Veenendaal opgenomen…’

Komend weekend is pride weekend. Een weekend om de liefde te vieren in alle vormen, soorten, maten en kleuren. Een prachtig feest, maar helaas ook een feest met een zwarte keerzijde. Dat bewijst de documentaire ‘Pisnicht: The Movie’.

Terwijl ik kijk naar het marktplein waar ik zelf de afgelopen jaren vaak kwam, met mensen die ik al dan niet vaag of beter ken, hoor ik de één na de andere afkeurende uitspraak over homoseksualiteit. Met als hoogtepunt de schreeuwende jongen die op de vraag ‘Ben je homo?’ reageert met de alles samenvattende: ‘Ik moet je een klap voor je kop geven! Donder op joh, idioot!’

Hoewel ik weet dat dit stuk van de documentaire in iedere stad opgenomen had kunnen zijn, weet ik ook waarom er specifiek voor Veenendaal werd gekozen. Terwijl ik mij in woede en verbijstering uitlaat op social media, reageert een bekende van me dat ook zij helaas van huis uit weet hoe het is als ‘anders zijn’ (of – beter nog – gewoon jezelf zijn) niet wordt geaccepteerd. Een strijd die al jarenlang duurt.

Het maakt me boos. Maar meer nog verdrietig. Dat we anno 2019 nog steeds niet in een samenleving kunnen leven waar de liefde an sich gewoon geaccepteerd wordt. Waar nog steeds mensen teleurgesteld  zouden zijn als hun kind thuis zou komen vertellen dat hij of zij op iemand van hetzelfde geslacht valt. Waar nog steeds mensen geloven dat je als homoseksueel niet volwaardig bent. Of dat het een keuze is.

Ik schaam me. Voor Veenendaal. Voor de mensen die zich blijkbaar niet schamen dat ze leven met oogkleppen op. Voor de mensen die niet kunnen zien hoe mooi de liefde kan zijn. Ongeacht gender, kleur of geslacht.

Ik schaam me. Dat documentaires als deze nog steeds nodig zijn. En dat het feestje niet gewoon alleen maar een feestje kan zijn. Van man tot vrouw tot vrouw tot man tot man tot mens.