‘Je weet dat het leven geen achtbaan is waarbij je maar achter elkaar op volle snelheid loopings kan nemen hè?’

Net op het moment dat ik wil zeggen dat ik dol ben op achtbanen en dat loopings sowieso beter zijn dan kurkentrekkers, realiseer ik me dat beeldspraak niet altijd het beste te bestrijden is met letterlijke antwoorden.

‘Ik bedoel, soms moet je ook even rust nemen. Gas terug. Niks doen.’

Niks doen.
Met mijn hoofd nog vol in de looping, knalt mijn karretje ineens met een grote schok tot stilstand. De beugels gaan omhoog. Ik moet eruit.

Ik moet eruit maar ik wil niet.
Ik wil nog een keer. En nog een keer.
Kriebels voelen. In mijn buik.
Adrenaline pompen. Met tweehonderd hartslagen per minuut.

‘Verveel jij je eigenlijk wel eens?’

Ja, als ik in die suffe zwanenbootjes moet. Wil ik zeggen.
Maar ik zeg het niet.