Het begon allemaal met een blik van herkenning. Een kort knikje ter bevestiging van ‘ik ken jou, ik heb je gezien’. Later kwamen de hallo’s. Op straat, in het voorbijgaan of in de supermarkt. En als ik je de eerste keer niet had gehoord of niet meteen had gereageerd, zei je het gewoon nog een keer: ‘Hallo!’ Meerdere malen heb ik overwogen je een keer wat langer aan te spreken. Écht een gesprek te voeren. Te vragen wie je bent en hoe je heet. ‘De volgende keer’, dacht ik steeds. De volgende keer.

Sinds donderdagochtend weet ik eindelijk je naam. Niet omdat ik het je eindelijk heb gevraagd, maar omdat ik het las. Online. Op je overlijdensadvertentie.

Ik herkende je gezicht meteen op de foto. En bedacht me dat we elkaar twee dagen ervoor nog hadden gegroet. Jij, zoals vaak, op de fiets. Ik net terug van boodschappen doen. Je had een grappige manier van fietsen. Stoïcijns en vastberaden. Rug recht, blik vooruit en haren wapperend in de wind. Bij gebrek aan naam, noemde ik je in mijn hoofd ook wel ‘de fietsmeneer’.

Het voelt gek om geschokt te zijn door de dood van iemand die je eigenlijk niet kent. Iemand die geen bekende van je is, maar toch soort van als vanzelfsprekend een deel uitmaakt van je leven, puur omdat je dezelfde supermarktroutine deelt en letterlijk dezelfde paden bewandelt.

Op Facebook lees ik dat je bij meer mensen een onderdeel in het leven was. Niet alleen als familie, maar ook als luisterend oor, als vrijwilliger, en als vriendelijk bekend gezicht voor meer Veenendaalse passanten. 

En nu, ineens, ben je er niet meer. Ik ga je knikjes, je hallo’s en je manier van fietsen missen. Maar het allermeest mis ik de kans die ik nooit heb gegrepen om bij leven je naam te vragen en je écht te leren kennen.

Deze column verscheen eerder in De Gelderlander (01-04-2023)

Ter nagedachtenis aan Juan Manuel de La Fuente Pozo