Het was allemaal begonnen toen ze de badkamer-spin in de stofzuigerslang had zien verdwijnen. In één oogwenk was het gebeurd. Als een omgekeerd orgasme dat niet meer uit te stellen is.

Weg. Klaar.

Het was niet haar bedoeling geweest. Althans niet bewust. Hoewel ze de weken ervoor wel steeds met een schuin oog naar die ene hoek had gekeken. En zich herinnert hoe ze steeds opnieuw weer een huivering had proberen te onderdrukken.

‘Spinnen zijn goed, spinnen zijn nuttig.’
Het mantra had niet mogen baten. Zelfs het zinnetje ‘Spinnen eten andere spinnen’ uit het artikel Spinnen in huis. Vriend of vijand? was niet opgewassen tegen de onderdrukte angst waarmee ze die ochtend met de stofzuiger de badkamer trotseerde.

Het was niet haar bedoeling geweest. Ze was er zelfs een beetje van geschrokken. Zo snel, zo onomkeerbaar. Zou de spin dat zelf ook hebben geweten? Toen hij in een fractie van een seconde met de snelheid van het licht door een donker wormgat getrokken werd en gelanceerd tussen de verloren broodkruimels en kluwen haren? Zou hij het weten?

Zou hij nog leven?

De vraag liet haar niet meer los.
Als een web dat zich steeds strakker om je lijf wikkelt.
Eerst denk je: wat kan zo’n dun draadje nou met mij doen? Totdat je erachter komt dat vele dunne draadjes samen sterker zijn dan alle smoesjes om het knagende schuldgevoel te temperen.

Er viel niets meer te temperen. Gebeurd is gebeurd en gedane zaken nemen geen keer. Maar één ding wist ze wel: Van nu af aan zou ze zélf verantwoordelijkheid nemen voor haar acties en de gevolgen ervan onder ogen zien. De badkamer-spin was het keerpunt geweest en had haar ogen geopend.

Ze nam een schoonmaker in dienst.