‘In welke groep zit jij nu? Drie? Ik ook!’

Het blonde jongetje knijpt met beide vuistjes in de hengels van zijn Paw Patrol rugzak. Zijn ogen glimmen. Een mengeling van gezonde spanning en opwinding.

Groep drie.
Boom, roos, vis, vuur, mus, pim, kees, miep, bel, boek, raam, de school.
Ik kan het rijtje een kleine dertig jaar na dato nog steeds zonder nadenken opdreunen. Zo’n waslijntje met tekeningen eraan. En daaronder woorden. Woorden die met letters betekenis gaven aan wat er op het plaatje stond. Magisch vond ik dat. Kunnen lezen. Kunnen schrijven. Er ging letterlijk een wereld voor mij open. Hoewel in eerste instantie vooral een wereld vol liefdevolle spellingsfouten (‘Ik vint jou lief mamma. Ik ben furlieft op jou.’)

Ik kijk naar het jongetje en vraag me af of hij vandaag ook zijn eerste woord aan de waslijn krijgt. En bedenk me dan dat waslijnen met woorden tegenwoordig waarschijnlijk niet meer bestaan. Laat staan dat kinderen in groep drie beginnen met het woord ‘boom’. Als ik vriendinnen met kinderen moet geloven, kunnen de meesten op die leeftijd al tot ‘t(h)ree’ tellen en hebben ze hun eerste cito-toetsen ruimschoots achter de rug. Daar kunnen Pim, Kees en Miep nog een puntje aan zuigen.

Dan, vlak voordat ik de hoek omsla, hoor ik nog net hoe het jongetje voor de poort van de school afscheid neemt. ‘Dag mama, daaaag! Ik vind jou lief!’
De moeder blaast een lucht-kus toe en probeert niet te laten merken dat haar ogen langzaam vochtig zijn geworden.

Groep drie.
Ik wens ze een jaar vol liefdevolle spellingsfouten toe.