Daar loop ik dan. Met mijn zakje.

Of, nou ja, theoretisch gezien is het eigenlijk Bert’s zakje. Maar in de praktijk loop ik er toch echt mee rond. En dat voor een universiteitsmeisje.

Bert heeft echter lak aan wie of wat voor opleiding dan ook. Zolang hij maar met je mee naar buiten mag. Ik ben de beroerdste niet dus Bert mag van mij kiezen waar we heen gaan. Linksom? Of toch rechts vandaag?

Het zakje bungelt tussen mijn vingers. Ik probeer me voor te stellen dat het een geplette boterham is. Een stuk nat geworden ontbijtkoek. Even ruik ik aan mijn vingers.
Gelukkig. De angst is erger dan de waarheid.

Bert doet ondertussen of zijn neus bloedt. En steekt voor het gemak die neus meteen ook maar in andermans zaken. Schuurtjes, vuilnisbakken, lantaarnpalen. Onze wandeltocht bestaat uit snuffels en drupjes.

Langzaam voel ik de warmte uit het zakje opstijgen.
Ik probeer te denken aan warme appeltaart. Versgebakken pepernoten (het is immers alweer eind augustus). Maar hoe hard ik het ook probeer.

En ik weet dat anderen het zien.
En dat Bert – Bertje voor intimi – het ook weet.

Een zakje poep maakt van een universiteitsmeisje nog geen Sinterklaas.