Om alle ellende van het leven een beetje dragelijk te houden, houd ik voor mezelf een lijstje bij onder de titel ‘klein groot geluk’.

Duidelijke criteria voor wat op dit lijstje mag komen te staan heb ik niet, maar het kan variëren van hardlopen bij opkomende zon tot tóch nog dat ene restje pepitamix vinden als je eigenlijk al dacht dat deze op was.

Hoewel de meeste klein-groot-geluksmomentjes vaak onverwachts voorbij komen, is er één moment dat jaarlijks terugkeert op de lijst en waar ik me stiekem al weken op kan verheugen: het kopen van een nieuwe agenda. Een papieren. Niet op kalenderjaar, maar op schooljaar. Van de HEMA.

Vooral dat laatste is belangrijk. Vraag me niet waarom, maar blijkbaar worden mijn gelukschromosomen alleen geprikkeld als mijn chaos neergepend wordt in een planmatig overzicht van de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam.

Blijkbaar weten zij dit zelf ook, want – slim als ze zijn – zetten ze als notitie in de oude agenda’s wanneer de nieuwe versie weer verkrijgbaar is. Gepland geluk noem je zoiets.

Het eerste moment dat je die lege vellen mag gaan vullen met je eigen handschrift is heerlijk. Traditiegetrouw heb ik hier ook een vaste volgorde voor. Eerst alle verjaardagen. Dan de afspraken die ik al had staan, maar tot op heden rommelig en onoverzichtelijk op een notitievelletje achterin mijn oude agenda stonden. En tot slot de maandelijkse anti-vlooi-middel-toedien-sessies voor de kat. (Geloof mij: één keer je huis vol vlooien en je wil nooit meer vergeten dat spul toe te dienen.)

Het feit dat je bovenstaande tegenwoordig ook prima digitaal kan vastleggen en zelfs automatisch kan laten herhalen en synchroniseren, doet niets af aan mijn vreugde en geluk. Wat agenda’s betreft gaat niets boven papier en één van mijn klein grote geneugten is dan ook om al die agenda’s na hun pensioen netjes te bewaren. Als kleine dagboeken van mijn leven en stille getuigen van alles dat ik dat jaar heb uitgespookt.

‘Does it spark joy?’ zou Marie Kondo vragen.

Yes, a little.
A little lots.