“En voel dan de stilte… Voel de stilte diep in jezelf… Voel hoe de stilte tot je komt en hoe die stilte…”

Stilte? Stilte?! Ik voel niks. Ja, iemand die door mijn stilte heen aan het praten is. Hoe kan ik de stilte voelen als hij er steeds doorheen zit te kwekken? Hoe lang moet ik eigenlijk nog in deze houding blijven zitten? Man, ik wist niet dat ik zoveel spieren had in mijn rug. Oh wacht, ontspan. Ontspan. Nee, niet te hard ontspannen, anders floept die scheet er alsnog uit. Waarom voel ik mijn darmen zo raar als ik lang op mijn rug lig? Oh, ik had ook niet zo kort van tevoren pizza moeten eten. Pizza is vast helemaal niet zen. En haastig een pizza naar binnen schuiven kan al helemaal niet meditatief zijn. Waarom zit ik nu eigenlijk te denken aan pizza? Ik moet niet denken aan pizza ik moet denken aan niks. Oh nee, aan de zee. Hebben ze nou zeegeluidmuziek aan gezet? Mmm…dat is best wel ontspannend. Hoe lang mogen we zo nog blijven liggen? Ik lig eigenlijk best wel relaxed. Zen bijna. Helemaal meditatiefzzzzzzzz….. SNURK Oh shit! Snurkte ik mezelf nu wakker? Waarom val ik altijd in slaap bij dit soort dingen? Dan kan toch niet helemaal de bedoeling zijn? Of wacht eens…misschien juist wel. Niks mis toch met een powernap? Ik voel me in ieder geval weer helemaal opgeladen. Fijn! Kan ik mooi als ik straks thuis ben nog even…. Nee! Nee! Niet denken, niet afdwalen. Waar zijn we eigenlijk? Oh, muziek. Maken ze dat nou zelf? Of komt het uit die speaker? Waarom moeten we uitgerekend met dit onderdeel met onze ogen dicht op onze rug liggen? Nou kan ik nog niets zien. Zal ik kijken? Nee, dat valt te veel op. Goed luisteren. Het klinkt wel live. Maar ja, weet ik veel. Voor hetzelfde geld hebben ze die instrumenten alleen maar voor de sier liggen en lacht die yogaleraar ons nu gewoon keihard op onze ruggen uit omdat wij er met open (ok, gesloten) ogen intrappen dat ze gewoon een bandje aan hebben staan. Oh, wat ben ik gemeen. Zulke gedachten zijn vast verre van zen. Misschien moet ik toch beter aan mijn positieve chakra’s werken. Als ik zou weten wat een chakra precies is. Oh wacht, we gaan oefeningen doen. Dat kan ik. Toch? Auw! Ok, ik weet na vanavond dat ik nóg een stijvere plank ben dan ik dacht dat ik al was. Ik zou dit toch echt vaker moeten doen. Beetje rekken *piep* beetje strekken *piep. Waarom zit ik nou weer precies op een kraakplank? Zo kan ik toch nooit vrede vinden in het binnenste van mijzelf! Ik wil eigenlijk verzitten. Maar ja, dan maak ik nog meer lawaai. Adem in, adem uit. Waarom zegt ze dat we de oefening op ademhaling moeten doen maar loop ik steeds achter? Hoe snel ademt zij wel niet? Ok, nu heb ik jeuk. Aan mijn linker oorlel of all places! To krabbel or not to krabbel? Mag je je aan dit soort dingen juist overgeven of moet je het juist buitensluiten en voorbij laten gaan? Aaahh…jeuk! Ik ga krabbelen. Sorry. Ah, fijn. Dat is beter. Zouden andere mensen hier wel helemaal in hun eigen stilte zitten? Die yogi voor mij vast en zeker. Dat soort mensen pik je er meteen uit. Dan ben je nog niet begonnen of die staan al op hun hoofd in een kaars. Hé, nu komen ze met belletje rondlopen. Goh, net alsof ik in het sprookjesbos van de Efteling lig. Jee, dáár ben ik al lang niet geweest! Als ik straks thuiskom echt even zeggen dat we weer eens naar de Efteling moeten. Misschien kan ik online meteen even kijken wanneer het druk is. Oh nee, ik moet nog spullen klaarleggen voor morgen en ik zou eigenlijk op tijd naar bed en eindelijk weer eens een boek lezen, maar ja, welk boek dan, want volgens mij heb ik helemaal niks leuks meer liggen en moeten we eigenlijk naar de bieb en…

“Namasté. Dank jullie wel. Voor jullie overgave. Voor jullie stilte. Namasté.”